Proces warszawski 1339: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) uzupełnienie, dodany link zewnętrzny |
→Bibliografia: drobne merytoryczne |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
* Janusz Bieniak, ''"Milites" w procesie polsko-krzyżackim z r. 1339'', "Przegląd Historyczny", 75, [[1984]], z. 3 |
* Janusz Bieniak, ''"Milites" w procesie polsko-krzyżackim z r. 1339'', "Przegląd Historyczny", 75, [[1984]], z. 3 |
||
* [[Ignacy Zakrzewski (historyk)|Ignacy Zakrzewski]], [http://www.kpbc.ukw.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=22383 ''Spory i sprawy pomiędzy Polakami a Zakonem Krzyżackim'' Tom 1] Poznań 1890 |
* [[Ignacy Zakrzewski (historyk)|Ignacy Zakrzewski]], [http://www.kpbc.ukw.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=22383 ''Spory i sprawy pomiędzy Polakami a Zakonem Krzyżackim'' Tom 1] Poznań 1890 |
||
*W. Sieradzan, ''Świadomość historyczna świadków w procesach polsko-krzyżackich w XIV i XV wieku'', Toruń 1993 |
|||
[[Kategoria:Proces warszawski 1339|!]] |
[[Kategoria:Proces warszawski 1339|!]] |
||
[[Kategoria:Wydarzenia 1339]] |
[[Kategoria:Wydarzenia 1339]] |
Wersja z 13:11, 7 paź 2019
Proces warszawski – proces kanoniczny przeprowadzony w Warszawie w 1339 roku przed wysłannikami papieża Benedykta XII. Stronami procesu były Korona Królestwa Polskiego i zakon krzyżacki.
Opis
Proces rozpoczął się 4 lutego w Warszawie, w wyniku zabiegów Kazimierza Wielkiego. Miało to miejsce po odrzuceniu niekorzystnych dla Polski postanowień wyroku wydanego w Wyszehradzie w roku 1335. Pełniący w nim rolę rozjemców władcy Czech i Węgier, przyznali zakonowi jako wieczystą darowiznę (jałmużnę) Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską.
Sędziami w procesie warszawskim byli papiescy kolektorzy kamery apostolskiej: Galhard de Carceribus i Piotr Le Puy. Króla Polski reprezentowali prokuratorzy: Bertold z Raciborza, Jarosław Bogoria i Wojciech z Bochni.
Sąd zasiadał w domu wójta na Rynku Starego Miasta oraz w kościele św. Jana[1].
Strona polska przygotowała pełny akt oskarżenia szczegółowo obrazujący stosunki polsko-krzyżackie, domagając się zwrotu: Pomorza Gdańskiego, ziemi chełmińskiej i michałowskiej oraz Kujaw i ziemi dobrzyńskiej. Ziemia chełmińska miała powrócić do Królestwa Polskiego jako jego dawna część składowa ale również w wyniku utraty przez Zakon praw do jej posiadania w wyniku zbrojnego wystąpienia przeciw Polsce jako swemu dobroczyńcy.
Po przesłuchaniu 126 świadków sąd dokonał rozstrzygnięcia sporu, wydając 15 września wyrok, w którym zakonowi krzyżackiemu nakazano zwrot Kujaw i ziemi dobrzyńskiej, Pomorza Gdańskiego oraz ziemi chełmińskiej i michałowskiej. Jednocześnie zasądzono Polsce odszkodowanie w wysokości 194 500 grzywien. Całość kosztów procesu miał pokryć zakon.
Wyrok ten nie został przyjęty przez Krzyżaków, którzy od początku trwania procesu kwestionowali kompetencje sądu, a po wydaniu wyroku złożyli apelację do kurii awiniońskiej.
Benedykt XII zlecił ponowne zbadanie sprawy, co było mniej korzystne dla Polski (p. pokój kaliski).
- Zobacz też kategorie:
Przypisy
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 700. ISBN 83-01-08836-2.
Bibliografia
- Janusz Bieniak, "Litterati" świeccy w procesie warszawskim z 1339 r., [w:] Cultus et cognitio. Studia z dziejów średniowiecznej kultury, Warszawa 1976
- Janusz Bieniak, "Milites" w procesie polsko-krzyżackim z r. 1339, "Przegląd Historyczny", 75, 1984, z. 3
- Ignacy Zakrzewski, Spory i sprawy pomiędzy Polakami a Zakonem Krzyżackim Tom 1 Poznań 1890
- W. Sieradzan, Świadomość historyczna świadków w procesach polsko-krzyżackich w XIV i XV wieku, Toruń 1993