Uchwała krajowego prowidu OUN z 22 czerwca 1990: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Wycofanie edycji użytkownika 83.30.57.119 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to MarMi wiki. Znacznik: Wycofanie zmian |
Nie podano opisu zmian Znacznik: Wycofane |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Uchwała krajowego prowidu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów''' — |
'''Uchwała krajowego prowidu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów''' — podjęta [[22 czerwca]] [[1990]] antypolska uchwała, opisująca politykę ukraińskich nacjonalistów wobec [[Polska|Polski]] w okresie po jej wyjściu ze strefy wpływów [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. Nie wykryto autorów, ani pochodzenia owej uchwały, jednak o jej autorstwo podejrzewa się [[Edward Prus|Edwarda Prusa]]<ref>{{Cytuj |autor r = Joanna Kluzik |rozdział = Herosi spod znaku Wilczura |tytuł = Між сусідами. Альманах Фундації святого Володимира Хрестителя Київської Руси у Кракові — Między Sąsiadami. Almanach Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie |data = 1991 |data dostępu = 2017-11-27 |wolumin = 1 |s = 41–42 |opublikowany = www.nestor.cracow.pl |url = http://www.nestor.cracow.pl/Wydawnictwo/ms1/cz_5.htm}}</ref><ref>[[Henryk Pająk]] w swej książce „Za samostijną Ukrainę” opublikował list, wysłany przez środowiska kombatantów [[27 Wołyńska Dywizja Piechoty|27. Wołyńskiej Dywizji AK]]: „Uchwała Prowodu dotarta do nas za pośrednictwem [[Jacek Wilczur|Jacka Wilczura]], tego, który kręci się koło naszego środowiska, udając wielkiego przyjaciela 27. Dywizji, a wroga Ukraińców. Po przyciśnięciu oświadczył, że otrzymał tekst od Edwarda Prusa, profesora historii i politologii, wykładowcy Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach”.</ref>. |
||
Treść „uchwały”, liczącej 60 stron maszynopisu została przesłana po przetłumaczeniu przez Agencję Konsularną RP we [[Lwów|Lwowie]], pismem z dnia 20 marca [[1991]] do Ministerstwa Spraw Zagranicznych departament Prasy i Informacji w Warszawie, do Instytutu Historii PAN w Warszawie oraz wydrukowana dnia 12–14 kwietnia [[1991]] w gazecie „[[Polska Zbrojna]]”, organie Ministerstwa Obrony Narodowej. Najważniejsze tezy „programu ukraińskich nacjonalistów” zawarte w uchwale to: |
Treść „uchwały”, liczącej 60 stron maszynopisu została przesłana po przetłumaczeniu przez Agencję Konsularną RP we [[Lwów|Lwowie]], pismem z dnia 20 marca [[1991]] do Ministerstwa Spraw Zagranicznych departament Prasy i Informacji w Warszawie, do Instytutu Historii PAN w Warszawie oraz wydrukowana dnia 12–14 kwietnia [[1991]] w gazecie „[[Polska Zbrojna]]”, organie Ministerstwa Obrony Narodowej. Najważniejsze tezy „programu ukraińskich nacjonalistów” zawarte w uchwale to: |
Wersja z 00:05, 7 maj 2024
Uchwała krajowego prowidu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów — podjęta 22 czerwca 1990 antypolska uchwała, opisująca politykę ukraińskich nacjonalistów wobec Polski w okresie po jej wyjściu ze strefy wpływów ZSRR. Nie wykryto autorów, ani pochodzenia owej uchwały, jednak o jej autorstwo podejrzewa się Edwarda Prusa[1][2].
Treść „uchwały”, liczącej 60 stron maszynopisu została przesłana po przetłumaczeniu przez Agencję Konsularną RP we Lwowie, pismem z dnia 20 marca 1991 do Ministerstwa Spraw Zagranicznych departament Prasy i Informacji w Warszawie, do Instytutu Historii PAN w Warszawie oraz wydrukowana dnia 12–14 kwietnia 1991 w gazecie „Polska Zbrojna”, organie Ministerstwa Obrony Narodowej. Najważniejsze tezy „programu ukraińskich nacjonalistów” zawarte w uchwale to:
- Doprowadzić do tego, aby władze polskie jednostronnie przyznały, że względem samodzielnej Ukrainy nie wysuwają i nie będą wysuwać w przyszłości żadnych roszczeń terytorialnych.
- Narzucić stwierdzenie, że sami Polacy oddają hołd bohaterskiej UPA, prekursorce Solidarności.
- Polacy mają sami potępić tzw. akcję Wisła jako ludobójczą, za znęcanie się nad ukraińską ludnością. Przeznaczyć na to 15–20 tys. USD.
- Wykazywać ukraińskość Zakierzonia zgodnie z granicą nakreśloną przez OUN-UPA, podkreślając, że samostijna Ukraina nigdy z tych ziem nie zrezygnuje i w odpowiednim momencie o nie się upomni. Jeśli Polacy będą się upierać, to Ukraina względem nich bez wahania użyje siły zbrojnej.
- Nakazuje szerzenie kultu Stepana Bandery i Romana Szuchewycza — "Czuprynki" oraz metropolity Andrzeja Szeptyckiego przez upamiętnianie w miastach i wsiach pomnikami, jak i nadawaniem ich imienia szkołom, ulicom i placom.
- Podkreślać przyznanie Włodzimierzowi Mokremu nagrody im. Jana Pawła II za krzewienie przyjaźni między narodami polskim i ukraińskim. Podnosić przyznanie nagrody Ukraińcowi za artykuły zamieszczone na łamach „Tygodnika Powszechnego” oraz „Znaku”, a w propagandzie światowej głosić, że reprezentują one najzdrowsze siły narodu polskiego, na które tylko Europa może się orientować.
- Posługując się imieniem Ojca św. doprowadzić do przekształcenia Fundacji im. Włodzimierza Chrzciciela w Instytut Ukraiński, a z czasem do powołania na bazie instytutu Uniwersytetu Ukraińskiego w Krakowie. Przed wojną Polacy nie zezwolili na otwarcie Uniwersytetu Ukraińskiego we Lwowie, my zaś przełamiemy wszelkie opory i powołamy Uniwersytet Ukraiński w starożytnej stolicy Polski.
- Doprowadzić do zwrotu przez Kościół Polski katedry ukraińskiej w książęcym grodzie Przemyślu. Tu powinno znaleźć się biskupstwo Ukraińskiej Katolickiej Cerkwi oraz powinny osiedlić się ukraińskie zakony.
- To wszystko ma służyć osłabieniu Polski, a w przyszłości doprowadzić nawet do zupełnej dekompozycji państwa polskiego — co leży w interesie polityki Ukrainy, w której siłą awangardową jest i będzie rewolucyjna OUN. Obecna Polska nie powinna być zbyt silna, ale też nie może być zbyt słaba.
Przypisy
- ↑ Joanna Kluzik , Herosi spod znaku Wilczura, [w:] Між сусідами. Альманах Фундації святого Володимира Хрестителя Київської Руси у Кракові — Między Sąsiadami. Almanach Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie, t. 1, www.nestor.cracow.pl, 1991, s. 41–42 [dostęp 2017-11-27] .
- ↑ Henryk Pająk w swej książce „Za samostijną Ukrainę” opublikował list, wysłany przez środowiska kombatantów 27. Wołyńskiej Dywizji AK: „Uchwała Prowodu dotarta do nas za pośrednictwem Jacka Wilczura, tego, który kręci się koło naszego środowiska, udając wielkiego przyjaciela 27. Dywizji, a wroga Ukraińców. Po przyciśnięciu oświadczył, że otrzymał tekst od Edwarda Prusa, profesora historii i politologii, wykładowcy Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach”.
Bibliografia
- Wiktor Poliszczuk, Gorzka prawda — zbrodniczość OUN-UPA, Toronto 1995, str. 372-379.
Linki zewnętrzne
- Uchwała OUN. FRAGMENTY UCHWAŁY KRAJOWEGO PROWIDU ORGANIZACJI UKRAIŃSKICH NACJONALISTÓW (OUN) podjętej 22.VI.1990, W.Poliszczuk "Gorzka prawda - zbrodniczość OUN-UPA"- Toronto 1995 - str. 372-379, www2.kki.pl [dostęp 2021-12-23] [zarchiwizowane 2020-11-13] .
- Joanna Kluzik , Herosi spod znaku Wilczura, [w:] Між сусідами. Альманах Фундації святого Володимира Хрестителя Київської Руси у Кракові — Między Sąsiadami. Almanach Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie, t. 1, www.nestor.cracow.pl, 1991, s. 41–42 [dostęp 2017-11-27] .