Kordyt

Kordyt – rodzaj prochu bezdymnego stosowany jako materiał miotający. Został wynaleziony przez Fredericka Abla oraz Jamesa Dewara w 1889 roku.

Główne składniki kordytu to nitroceluloza o wysokiej zawartości azotu (12,9–13,3%) oraz nitrogliceryna, która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się plastyfikatory, substancje smarujące, flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – aceton, co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego, gdzie stosuje się mieszaninę eteru z alkoholem.

Kordyt produkowano i stosowano głównie w Wielkiej Brytanii, szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% centralitu, ok. 5,5% dinitrotoluenu, ok. 2% wazeliny i ok. 0,5% wody. Do zmiękczania kordytu zużywano ok. 0,8%-1.5% acetonu, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz balistytów.

Bibliografia

1. "Chemia Stosowana, materiały wybuchowe - teoria, technologia, zastosowanie", A. Maranda, J. Nowaczewski, J. Statuch, M. Syczewski, B. Zygmunt, WAT-Warszawa 1985.

2. Richard Rhodes, Jak powstała bomba atomowa, Warszawa 2000, ISBN 83-7255-131-6 ;