Bank emisyjny

Bank emisyjny – jedyna instytucja mająca wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych (czyli ich drukowania), będących prawnym środkiem płatniczym w danym państwie. Obecnie rolę banków emisyjnych pełnią banki centralne. Emitowane pieniądze wprowadzają one do systemu gospodarczego udzielając kredytów bankom komercyjnym (w niektórych krajach – np. USA – bezpośrednim kredytobiorcą może być również rząd). Jednym z celów banku emisyjnego/centralnego jest dbałość o utrzymywanie wartości emitowanej waluty. Według współcześnie obowiązującej doktryny, banki emisyjne emitują taką ilość pieniądza, na jaką istnieje zapotrzebowanie w przy danych stopach procentowych. Chcąc ograniczyć emisję nowych pieniędzy (np. aby zahamować spadek ich wartości), podwyższają one oprocentowanie kredytów.

W Polsce bankiem emisyjnym i równocześnie centralnym jest Narodowy Bank Polski (NBP). Ma on wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych, będących prawnym środkiem płatniczym w Polsce. Emitowane pieniądze – podobnie jak inne banki emisyjne na świecie – wprowadza do systemu gospodarczego udzielając kredytów bankom komercyjnym. Celem NBP jest stabilizowanie wartości złotówki. Cel ten realizuje on poprzez zmianę stóp procentowych, przez co pośrednio zmienia zapotrzebowanie na kredyt (przy danym koszcie odsetkowym).

Zobacz też

• podaż pieniądza
• prawo bankowe
• mennica

Bibliografia

1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim, roz. 5, art. 32-34, 37 (tekst jednolity ogłoszony w Dz.U. z 2005 r. nr 1, poz. 2)
2. M. Zaleska: Prawne i ekonomiczne aspekty niedostosowania polskiego systemu bankowego do systemu UE.
3. J.K. Solarz: Koncepcje rozwoju systemów bankowych. NBP, Warszawa 1996
4. J.K.Galbraith: Pieniądz, pochodzenie i losy.