Sejm (Królestwo Polskie)

Sejm Królestwa Polskiego, najwyższy organ władzy ustawodawczej w Królestwie Polskim w latach 1815–1831. Składał się z króla, Senatu i Izby Poselskiej.

Senat

Zasiadali w nim biskupi rzymskokatoliccy, wojewodowie i kasztelanowie w liczbie nie przekraczającej połowy posłów Izby Poselskiej (nie więcej niż 64). Senatorów świeckich powoływał król spośród podwójnej liczby kandydatów wysuniętych przez Senat i Namiestnika.

Izba Poselska

Składała się ze 128 posłów, w tym 77 wybieranych na sejmikach i 51 deputowanych gminnych. Zasiadali w niej wybierani przez szlachtę reprezentanci.

Kompetencje

Sejm miał się zbierać co 2 lata. W rzeczywistości jego sesje odbyły się tylko 4 razy w 1818, 1820, 1825 i 1830. Obrady miały trwać do 30 dni. Od 1825 wbrew przepisom Konstytucji Królestwa Polskiego jego obrady utajniono.

• Sejm uchwalał ustawy w zakresie prawa sądowego i prawa administracyjnego.
• Mógł stanowić o systemie menniczym, budżecie i podatkach.
• Decydował o poborze do wojska.
• Do Sejmu należało ustawodawstwo konstytucyjne.
• Sprawował ograniczoną kontrolę nad poczynaniami rządu.

Wobec tego, że inicjatywa ustawodawcza należała wyłącznie do króla, Sejm zajmował się głównie sprawami z dziedzin prawa cywilnego i karnego. Sprawy gospodarcze i administracyjne leżały z reguły w kompetencjach Namiestnika, później Rady Administracyjnej. Komisje sejmowe, po konsultacji z Radą Stanu mogły wnosić poprawki w rozporządzeniach rządowych. Senat i Sejm na końcu każdej sesji miały prawo wnosić własne petycje do tronu. Sejm wysłuchiwał sprawozdań Rady Stanu, mógł też wnosić własne skargi na ministrów do króla.

Senat miał przy tym kompetencje sądu sejmowego.