Koreccy herbu Pogoń Litewska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m ujednoznacznienie linku |
herb |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image:Herb Pogon Litewska.jpg|thumb|right|200px|Herb własny Koreckich - Pogoń]] |
|||
'''Koreccy''' herbu Pogoń, ród książęcy, którego kolebką był zamek [[Korzec (miasto)|Korzec]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. Ród wywodzi się od Narymunta (żył w latach 1277-1348) - drugiego syna [[Giedymin|Giedymina]], wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na Pińsku, Mozyrzu i Ładodze. Małżonką jego była córka chana tatarskiego Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę podolski. Syn Aleksandra - Patrikiej (zm.1383), był księciem zwienigorodskim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja - Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem Staroduba i Korca. To on jest protoplastą kniaziów Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wychodzi w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli [[bezdzietność|bezpotomnie]] w bitwie z Tatarami pod [[Sokal]]em. [[Bohusz Korecki]], wojewoda wołyński, starosta łucki, winnicki, bracławski, żytomirski, ufundował zamek w [[Winnica (miasto)|Winnicy]] w [[1572]] i w [[Bracław|Bracławiu]] w [[1550]]. Jego syn [[Joachim Korecki]] ożeniony był z Chodkiewiczówną. [[Samuel Korecki]], zięć [[hospodar]]a multańskiego, prowadził liczne wojny z Turkami. W [[1617]] wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół franciszkanom. Jego brat, [[Karol Korecki]], uciekł z tureckiej niewoli, i przez Sycylię, Neapol, Rzym wrócił w [[1618]] do kraju. Podzas wyprawy z hetmanem [[Stanisław Żółkiewski|Żółkiewskim]] ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana został stracony. Kasztelan wołyński [[Jan Karol Korecki]], również przeszedł na katolicyzm, wypełniając śluby złożone w niewoli szwedzkiej. Linia męska książąt Koreckich wygasła w [[1651]] na [[Samuel Karol Korecki|Samuelu Karolu Koreckim]]. |
'''Koreccy''' herbu Pogoń, ród książęcy, którego kolebką był zamek [[Korzec (miasto)|Korzec]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. Ród wywodzi się od Narymunta (żył w latach 1277-1348) - drugiego syna [[Giedymin|Giedymina]], wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na Pińsku, Mozyrzu i Ładodze. Małżonką jego była córka chana tatarskiego Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę podolski. Syn Aleksandra - Patrikiej (zm.1383), był księciem zwienigorodskim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja - Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem Staroduba i Korca. To on jest protoplastą kniaziów Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wychodzi w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli [[bezdzietność|bezpotomnie]] w bitwie z Tatarami pod [[Sokal]]em. [[Bohusz Korecki]], wojewoda wołyński, starosta łucki, winnicki, bracławski, żytomirski, ufundował zamek w [[Winnica (miasto)|Winnicy]] w [[1572]] i w [[Bracław|Bracławiu]] w [[1550]]. Jego syn [[Joachim Korecki]] ożeniony był z Chodkiewiczówną. [[Samuel Korecki]], zięć [[hospodar]]a multańskiego, prowadził liczne wojny z Turkami. W [[1617]] wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół franciszkanom. Jego brat, [[Karol Korecki]], uciekł z tureckiej niewoli, i przez Sycylię, Neapol, Rzym wrócił w [[1618]] do kraju. Podzas wyprawy z hetmanem [[Stanisław Żółkiewski|Żółkiewskim]] ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana został stracony. Kasztelan wołyński [[Jan Karol Korecki]], również przeszedł na katolicyzm, wypełniając śluby złożone w niewoli szwedzkiej. Linia męska książąt Koreckich wygasła w [[1651]] na [[Samuel Karol Korecki|Samuelu Karolu Koreckim]]. |
||
Wersja z 15:47, 10 sty 2008
Koreccy herbu Pogoń, ród książęcy, którego kolebką był zamek Korzec na Wołyniu. Ród wywodzi się od Narymunta (żył w latach 1277-1348) - drugiego syna Giedymina, wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na Pińsku, Mozyrzu i Ładodze. Małżonką jego była córka chana tatarskiego Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę podolski. Syn Aleksandra - Patrikiej (zm.1383), był księciem zwienigorodskim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja - Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem Staroduba i Korca. To on jest protoplastą kniaziów Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wychodzi w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli bezpotomnie w bitwie z Tatarami pod Sokalem. Bohusz Korecki, wojewoda wołyński, starosta łucki, winnicki, bracławski, żytomirski, ufundował zamek w Winnicy w 1572 i w Bracławiu w 1550. Jego syn Joachim Korecki ożeniony był z Chodkiewiczówną. Samuel Korecki, zięć hospodara multańskiego, prowadził liczne wojny z Turkami. W 1617 wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół franciszkanom. Jego brat, Karol Korecki, uciekł z tureckiej niewoli, i przez Sycylię, Neapol, Rzym wrócił w 1618 do kraju. Podzas wyprawy z hetmanem Żółkiewskim ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana został stracony. Kasztelan wołyński Jan Karol Korecki, również przeszedł na katolicyzm, wypełniając śluby złożone w niewoli szwedzkiej. Linia męska książąt Koreckich wygasła w 1651 na Samuelu Karolu Koreckim.