50°29′N 24°17′E/50,483333 24,283333Sokal
| |||||
 Ratusz | |||||
| |||||
| Państwo |  Ukraina
| ||||
| Obwód | lwowski | ||||
| Rejon | sokalski | ||||
| Data założenia | 1377 | ||||
| Prawa miejskie | 1424 | ||||
| Burmistrz | Wadym Kondratiuk | ||||
| Powierzchnia | 8,47 km² | ||||
| Populacja (2011) • liczba ludności • gęstość |
25 145 2519 os./km² | ||||
| Nr kierunkowy | +380-3257 | ||||
| Kod pocztowy | 80000–80005 | ||||
| Tablice rejestracyjne | BC | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego   Sokal | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  Sokal | |||||
| 50°29′N 24°17′E/50,483333 24,283333
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Portal  Ukraina
| |||||
Sokal (ukr. Сокаль) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, siedziba administracyjna rejonu sokalskiego. Sokal leży nad Bugiem, około 20 km na wschód od granicy polsko-ukraińskiej. W 2011 roku liczyło ok. 25 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu chemicznego, materiałów budowlanych i lekkiego.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1377 roku. Miasto w księstwie bełskim które w końcu XIV wieku po książętach ruskich objęli w posiadanie książęta mazowieccy w osobie księcia Siemowita IV, spowinowaceni z ostatnim dziedzicznym władcą Rusi Halicko-Włodzimierskiej Bolesławem Jerzym II (zm. 1340). Położony był na tzw. czarnym szlaku wypraw tatarskich. W 1424 roku Siemowit IV nadał miastu prawo magdeburskie.
W 1462 roku wszedł w skład nowo utworzonego województwa bełskiego, przekształconego z księstwa bełskiego po jego inkorporacji do Korony. Sokal wówczas stał się miastem powiatowym i siedzibą starostwa[1].
W XV i XVI wieku często pustoszony przez Tatarów. Miasto królewskie położone było w XVI wieku w województwie bełskim[2]. 2 sierpnia 1519 roku klęska wojsk polsko-litewskich pod wodzą hetmana wielkiego litewskiego Konstantego Ostrogskiego i doszczętne spalenie miasta w bitwie pod Sokalem z Tatarami. W bitwie tej odznaczył się Fryderyk Herburt, który bronił miasta przed Tatarami w otwartym polu, swoją walkę zakończył bohaterską śmiercią, zostawiając pięcioro dzieci. Polski poeta Mikołaj Sęp-Szarzyński w kilkadziesiąt lat później poświęcił Fryderykowi swój utwór Pieśń I. O Fridruszu, który pod Sokalem zabit od Tatarów roku Pańskiego 1519. Miasto było ufortyfikowane, posiadało fosy i dwie bramy miejskie. Od strony północnej miasta bronił zamek, a od południa dwa obronne klasztory: ojców bernardynów i sióstr brygidek.
W czasie powstania Chmielnickiego miasto doznało ataków Kozaków.
Miasto należało do starostwa niegrodowego sokalskiego w XVIII wieku[3].
Po pierwszym rozbiorze w 1772, Sokal znalazł się w granicach monarchii Habsburgów. Dla miasta oznaczało to prosperity. Ze względu na swoje położenie (najbardziej na północ wysunięte miasto Galicji i przebiegająca niedaleko granica rosyjska) miasto rozwijało się dzięki handlowi[1]. Od 1804 w Cesarstwie Austrii, w latach 1866–1918 kraj koronny Galicja w składzie Austro-Węgier. W okresie zaborów Sokal stał się małym kurortem dla polskiej szlachty, która budowała tutaj swoje letnie rezydencje. Po tych rozbudowach w dwudziestoleciu międzywojennym jedna z ulic, przy której stanęły szlacheckie rezydencje, otrzymała nazwę Szlacheckiej (obecnie ulica Chmielnickiego). W 1885 roku przez miasto poprowadzono kolej żelazną, co znacznie przyczyniło się do jego ponownego rozwoju. W 1881 roku Sokal zaliczany był do 30 największych miast Galicji, liczył wówczas 8000 mieszkańców. Zamieszkiwany był wówczas przez Żydów (35,8%), Ukraińców (31,9%) i Polaków (30,2%)[4].
Od 1 listopada 1918 do marca 1919 pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, od marca 1919 do 15 marca 1923 pod tymczasową administracją Polski, zatwierdzoną przez paryską konferencję pokojową 26 czerwca 1919. Suwerenność Polski nad terytorium Galicji Wschodniej Rada Ambasadorów uznała 15 marca 1923. W II Rzeczypospolitej był siedzibą administracyjną powiatu sokalskiego w województwie lwowskim.
Po agresji ZSRR na Polskę okupowany przez Armię Czerwoną, następnie anektowany przez ZSRR. Po ataku Niemiec na ZSRR od 1 sierpnia 1941 roku wchodził w skład Dystryktu Galicja Generalnego Gubernatorstwa. Zajęty 19 lipca 1944 roku przez Armię Czerwoną[5].
Po zakończeniu działań wojennych część Sokala (wieś Żwirka) pozostała przy Polsce, po czym 15 lutego 1951 roku, w ramach umowy o zmianie granic została włączona do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej będącej częścią ZSRR.
Do dziś zachował się wzór pieczęci miasta z początku XVI wieku z wizerunkiem sokoła.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Kościół Matki Bożej Pocieszenia (dawny Kościół Maryi Dziewicy) z konwentem klasztornym bernardynów z początku XVII w. Do 1951 r. miejsce kultu obrazu Matki Bożej Sokalskiej,
- Cerkiew św. Mikołaja z początku XVI wieku,
- Cerkiew Michała Archanioła z XVIII-XIX wieku przy ul. B. Chmielnickiego 17,
- Katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła przy ul. Szeptyckiego 103,
- Wieża w murach obronnych klasztoru Brygidek z 1611 roku przy ul. B. Chmielnickiego 74,
- Dwór z początku XIX wieku przy ul. Strzelców Siczowych 19,
- Budynek mieszkalny z 1905 r. przy ul. Mickiewicza 5,
- Budynek gimnazjum z XIX wieku przy ul. Tartakowskiej 18,
- Bursa z początku XX wieku przy ul. B. Chmielnickiego 28,
- Budynek mieszkalny z XIX wieku przy ul. Szeptyckiego 42,
- Żeńskie gimnazjum z początku XX wieku przy ul. Szeptyckiego 88,
- Budynek mieszkalny z XX wieku przy ul. Szeptyckiego 89,
- Budynek mieszkalny z XIX wieku przy ul. Szeptyckiego 119,
- Budynek mieszkalny z XIX wieku przy ul. Szeptyckiego 121,
- Budynek mieszkalny z XIX wieku przy ul. Szeptyckiego 133,
- Budynek mieszkalny z XIX wieku przy ul. Szeptyckiego 157,
- Synagoga z XVII wieku, obecnie w ruinie,
- Ratusz z początku XX w.
- Kaplica św. Mikołaja.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Kościół i klasztor ojców bernardynów. Stan z 2007 roku
Kościół i klasztor ojców bernardynów. Stan obecny
Cerkiew prawosławna pw. św. Mikołaja
Cerkiew greckokatolicka pw. Michała Archanioła
Katedra greckokatolicka pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Kościół rzymskokatolicki św. Michała Archanioła
Kamienice przy sokalskim rynku
Dawne gimnazjum żeńskie, obecnie gimnazjum im. Ołeha Romaniwa
Departament Skarbu Państwa rejonu sokalskiego obwodu lwowskiego
Wieża i mury klasztoru Brygidek
Ludzie związani z Sokalem[edytuj | edytuj kod]
- Urban Przyprawa – dyrektor miejscowego gimnazjum[6]
- Honorowi obywatele
- Kazimierz Badeni[7].
- Stanisław Starzyński.
- Michał Bobrzyński, Bolesław Baranowski, Władysław Korosteński (7 listopada 1896)[8].
- Andrzej Potocki, Paweł Sapieha (1906)[9].
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zwiedzanie Ukrainy zachodniej. W: Ukraina zachodnia – Tam szum Prutu, Czeremoszu. Wyd. 7. Gliwice: Wydawnictwo Helion, 2014-06-03, s. 472, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-246-8524-0.
- ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 174.
- ↑ Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 35.
- ↑ Ziemia lwowska. W: Ukraina. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2012, s. 219, seria: Praktyczny przewodnik. ISBN 978-83-7513-984-6.
- ↑ ВОВ-60 – Сводки.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”. 6, s. 329, 1934, R. XXXVIII.
- ↑ Szematyzm na rok 1895. Lwów: 1895, s. 3.
- ↑ Kronika. „Nowa Reforma”, s. 2, nr 264 z 11 listopada 1896.
- ↑ Wiadomości bieżące. Obywatelstwo honorowe. „Słowo Polskie”, s. 6, nr 166 z 17 kwietnia 1906.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ruszczyński M., Historia miasta Sokala, Lwów 1842.
- Bogdalski C., Klasztor bernardynów w Sokalu, bmw 1906.
- Pamiętnik jubileuszowy Państwowego Seminarjum Nauczycielskiego Męskiego w Sokalu : 1895-1925.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sokal w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola. Warszawa 1890.
- Sokal w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa 1902.
- Zdjęcia z Sokala
- Klasztor Bernardynów (j.ukr)
| ||||||||
