Kartaczownica Gatlinga: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m Bot: Link do dobrego artykułu: no:Gatlingvåpen; zmiany kosmetyczne |
Szybkostrzelność kartaczownicy |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Zasadnicza idea broni była znana już w [[XVIII wiek]]u – kilkanaście umieszczonych obok siebie [[lufa|luf]], odpalanych kolejno, miało zapewnić prowadzenie nieprzerwanego ognia. Na przeszkodzie w realizacji tego pomysłu stały jednak brak odpowiednich nabojów i ograniczenia technologiczne, których pokonanie możliwe było dopiero w drugiej połowie [[XIX wiek]]u. |
Zasadnicza idea broni była znana już w [[XVIII wiek]]u – kilkanaście umieszczonych obok siebie [[lufa|luf]], odpalanych kolejno, miało zapewnić prowadzenie nieprzerwanego ognia. Na przeszkodzie w realizacji tego pomysłu stały jednak brak odpowiednich nabojów i ograniczenia technologiczne, których pokonanie możliwe było dopiero w drugiej połowie [[XIX wiek]]u. |
||
Gatling wykorzystał pojawienie się [[nabój zespolony|nabojów zespolonych]] z metalową łuską i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i [[zamek (broń)|zamka]]. Dzięki temu jego broń miała teoretyczną szybkostrzelność około |
Gatling wykorzystał pojawienie się [[nabój zespolony|nabojów zespolonych]] z metalową łuską i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i [[zamek (broń)|zamka]]. Dzięki temu jego broń miała teoretyczną szybkostrzelność około 400 strzałów na minutę, a szybkostrzelność praktyczna (zależała od strzelca) dochodziła do 300 strzałów na minutę. Obsługę karabinu stanowiło 4 żołnierzy. |
||
Lufy, podajnik i cylinder blokujący były oddzielnymi częściami zamontowanymi na łożu. Tylne części luf, każda z osobnym zamkiem, oraz mechanizm spustowy mieściły się w cylindrze. Obrót korby powodował obrót luf, a naboje umieszczone w zasobniku wsuwały się pod swym ciężarem do podajnika. Odpowiedni mechanizm powodował wsuwanie naboju do lufy, ryglowanie jej osobnym zamkiem i strzał, a następnie wyrzucenie [[łuska naboju|łuski]] z lufy. Podczas jednego obrotu korby każda lufa oddawała jeden strzał. |
Lufy, podajnik i cylinder blokujący były oddzielnymi częściami zamontowanymi na łożu. Tylne części luf, każda z osobnym zamkiem, oraz mechanizm spustowy mieściły się w cylindrze. Obrót korby powodował obrót luf, a naboje umieszczone w zasobniku wsuwały się pod swym ciężarem do podajnika. Odpowiedni mechanizm powodował wsuwanie naboju do lufy, ryglowanie jej osobnym zamkiem i strzał, a następnie wyrzucenie [[łuska naboju|łuski]] z lufy. Podczas jednego obrotu korby każda lufa oddawała jeden strzał. |
||
Wersja z 22:43, 17 lis 2009
Kartaczownica Gatlinga - pierwsza udana konstrukcja karabinu maszynowego. W odróżnieniu od poprzednich broni tego typu, wielolufowy karabin Gatlinga zapewniał dużą szybkostrzelność i łatwość ponownego ładowania. Skonstruowany został w roku 1861 przez Richarda Gatlinga.
Zasadnicza idea broni była znana już w XVIII wieku – kilkanaście umieszczonych obok siebie luf, odpalanych kolejno, miało zapewnić prowadzenie nieprzerwanego ognia. Na przeszkodzie w realizacji tego pomysłu stały jednak brak odpowiednich nabojów i ograniczenia technologiczne, których pokonanie możliwe było dopiero w drugiej połowie XIX wieku.
Gatling wykorzystał pojawienie się nabojów zespolonych z metalową łuską i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i zamka. Dzięki temu jego broń miała teoretyczną szybkostrzelność około 400 strzałów na minutę, a szybkostrzelność praktyczna (zależała od strzelca) dochodziła do 300 strzałów na minutę. Obsługę karabinu stanowiło 4 żołnierzy.
Lufy, podajnik i cylinder blokujący były oddzielnymi częściami zamontowanymi na łożu. Tylne części luf, każda z osobnym zamkiem, oraz mechanizm spustowy mieściły się w cylindrze. Obrót korby powodował obrót luf, a naboje umieszczone w zasobniku wsuwały się pod swym ciężarem do podajnika. Odpowiedni mechanizm powodował wsuwanie naboju do lufy, ryglowanie jej osobnym zamkiem i strzał, a następnie wyrzucenie łuski z lufy. Podczas jednego obrotu korby każda lufa oddawała jeden strzał.
Wraz z wynalezieniem metody wyciągania łuski z lufy za pomocą odrzutu zamka, a następnie wykorzystania energii gazów prochowych, system Gatlinga stał się przestarzały. Miejsce karabinów wielolufowych zajęły karabiny systemu Maxima.
Idea broni wielolufowej odżyła w latach pięćdziesiątych XX wieku w szybkostrzelnych działkach i karabinach lotniczych oraz systemach antyrakietowych stosowanych na okrętach wojennych. Zespół luf obracany jest dziś silnikiem elektrycznym – dzięki temu sześciolufowe działko M61 Vulcan kalibru 20 mm osiąga szybkostrzelność 6 000 strzałów na minutę.
