Piroforyczność: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m robot dodaje: et:Pürofoorsus |
m robot dodaje: nl:Pyrofore stof |
||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
[[en:Pyrophoricity]] |
[[en:Pyrophoricity]] |
||
[[fr:Pyrophoricité]] |
[[fr:Pyrophoricité]] |
||
[[nl:Pyrofore stof]] |
|||
[[ja:自然発火性物質]] |
[[ja:自然発火性物質]] |
||
[[pt:Piroforicidade]] |
[[pt:Piroforicidade]] |
||
[[ru:Пирофорность]] |
[[ru:Пирофорность]] |
||
[[sv:Självantändning# |
[[sv:Självantändning#Pyrofora_.C3.A4mnen]] |
||
[[th:ไพโรโฟริก]] |
[[th:ไพโรโฟริก]] |
||
Wersja z 15:31, 6 paź 2010
Piroforyczność – właściwość pierwiastków i związków chemicznych, powodująca samozapłon w kontakcie z tlenem z powietrza.
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są pyły i aerozole. Np. węgiel kamienny w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C.
Do pierwiastków wykazujących właściwości piroforyczne w temperaturze pokojowej należą cez[1] i fosfor biały[2]. Przykładami związków piroforycznych są np. glinowodorek litu (LiAlH4), wodorek sodu (NaH), metylolit (CH3Li) i liczne związki metaloorganiczne.
- ↑ Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Warszawa: PWN, 1981, s. 534. ISBN 83-01-02626-X.
- ↑ Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 566-567; 577-578.