Piroforyczność: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m [r2.5.1] robot dodaje: hr:Piroforni metali |
m r2.6.3) (robot dodaje: uk:Пірофор |
||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
[[sv:Självantändning#Pyrofora ämnen]] |
[[sv:Självantändning#Pyrofora ämnen]] |
||
[[th:ไพโรโฟริก]] |
[[th:ไพโรโฟริก]] |
||
[[uk:Пірофор]] |
|||
Wersja z 13:22, 22 lut 2011
Piroforyczność – właściwość pierwiastków i związków chemicznych, powodująca samozapłon w kontakcie z tlenem z powietrza.
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są pyły i aerozole. Np. węgiel kamienny w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C.
Do pierwiastków wykazujących właściwości piroforyczne w temperaturze pokojowej należą cez[1] i fosfor biały[2]. Przykładami związków piroforycznych są np. glinowodorek litu (LiAlH4), wodorek sodu (NaH), metylolit (CH3Li) i liczne związki metaloorganiczne.
- ↑ Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Warszawa: PWN, 1981, s. 534. ISBN 83-01-02626-X.
- ↑ Włodzimierz Trzebiatowski: Chemia nieorganiczna. Wyd. VIII. Warszawa: PWN, 1978, s. 566-567; 577-578.