Funan

Funan (władcy tego państwa znani byli jako królowie góry - stąd chińska nazwa Funan).

Jedno z najstarszych państw Azji Południowo-Wschodniej. Najwcześniejsza wzmianka o nim pochodzi z II wieku n.e. (szczytowy okres rozwoju przypadał na III wiek n.e.). Terytorium królestwa objęło swoimi wpływami obecną Kambodżę, Tajlandię i Półwysep Malajski - po przesmyk Kra. Stolica znajdowała sie Widhapurze (w pobliżu dzisiejszej miejscowości Angkor Borei). Siedzibą króla był pałac, wzniesiony na kamiennym fundamencie. Król (miał 3 imiona) opuszczał go jedynie dosiadając słonia i w otoczeniu ogromnej świty dworzan.

Większość informacji o Funan pochodzi z kronik chińskich oraz ze stanowiska archeologicznego w Oc Eo. Państwo prowadziło ożywione stosunki handlowe i kulturalne z całym wybrzeżem Zatoki Syjamskiej, z Półwyspem Malajskim, Indonezją, Indiami, Persją oraz rejonem śródziemnomorskim. Kontrolowało handel między Indiami a Chinami.

Miasta w Funanie położone były zawsze nad brzegami rzek, jezior i kanałów. Otoczone były obwałowaniem ziemnym i fosą, w której pływały krokodyle. W obrębie miast znajdowały sie domy wzniesione na palach, pokryte liśćmi bambusa i połączona kanałami.

Ludność Funanu chodziła boso i ubierała się w sampot. Mężczyźni i kobiety przekłuwali uszy i nosili kolczyki. Stosowali 4 formy pogrzebów: przez spalenie, wrzucanie do rzeki, pozostawieni drapieżnym ptakom oraz przez grzebanie. Oznaką żałoby było golenie włosów lub brody.

Rolnictwo w królestwie było znakomicie rozwinięte. Oprócz niego ludność zajmowała się tkactwem, wyrobem naczyń i ozdób ze srebra, ciesielstwem i rzeźbą w drewnie. Wysoko rozwinięta była sztuka rzeźbiarska.

Ustrój Funanu nosił cechy feudalne. Król był wyłącznie zwierzchnikiem podbitych krajów, w których utrzymywała się przy władzy miejscowa dynastia.

Główną przyczyną upadku królestwa było powstanie państwa Czenla (około 550 r.) - jednego z lennych księstw uznających feudalną zwierzchosć Funanu. Koniec Funanu przypada na rok 627.

Legenda o powstaniu Funanu

Wygnany indyjski bramin Kaundija, przybył do tego kraju drogą morską z Indii bądź z Półwyspu Malajskiego. Pewnego razu miał sen w którym jego duch opiekuńczy wręczył mu boski łuk i kazał ruszyć w daleką podróż morską. Kiedy się obudził i udał do świątyni, znalazł tam łuk ze snu u stóp drzewa poświęconego duchowi. Wypłynął w morze i kierowany przez swego ducha, dostał sie do Funanu, gdzie królowała piękna Liu Je. Jej poddani próbowali pokonać przybysza i owładnąć statek którym przypłynął. Kaundinja wymierzył jednak z boskiego łuku i strzała przeszyła łódź królowej. Liu Je przestraszona poddała się nieznajomemu, który przyjął ją za żonę, panował w jej kraju i przekazał władzę swym nastepcom.