Spawanie TIG

TIG (ang. tungsten inert gas) lub GTAW (gas tungsten arc welding) – metoda spawania nietopliwą elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych takich jak argon, hel lub mieszanki argonu i helu. Oznaczona jest kodem 141. Łuk jarzy się pomiędzy elektrodą wykonaną z wolframu (zielona) lub wolframu z dodatkami (tor, lantan, cer – inne kolory oznaczeń) a spawanym materiałem. W większości przypadków elektroda wolframowa (palnik TIG) jest dołączana do ujemnego bieguna (minusa), a zacisk "masy" do dodatniego bieguna (plusa) spawarki. Powoduje to wydzielanie większej ilości ciepła w miejscu powstawania spoiny a nie w elektrodzie (elektrony przepływają od minusa do plusa).

Zastosowanie

Metoda TIG jest stosowana do spawania ręcznego lub automatycznego. Metodą tą spawa się prądem stałym wszystkie gatunki stali, zwłaszcza stale wysokostopowe, oraz metale nieżelazne. Największe zastosowanie znajduje jednak przy łączeniu aluminium i stopów aluminium z użyciem prądu przemiennego ze względu na uzyskiwanie lepszych złącz niż przy spawaniu gazowym.

Najczęściej stosowane parametry technologiczne

• natężenie 5–600 A w trybie ciągłym lub impulsowym
• napięcie 10–30 V
• prędkość spawania 0,12–0,21 m/min
• średnica elektrody 0,5–6,4 mm
• natężenie przepływu gazu ochronnego 7–20 l/min

Zalety

• najlepsza ze wszystkich metod spawania jakość połączeń
• możliwość zrobotyzowania
• spawanie elementów o szerokim zakresie grubości (jedyna metoda do napawania i spawania artystycznego detali poniżej 1 mm grubości; tylko w trybie impulsowym z łukiem prowadzącym służącym do lepszego celowania w miejsce wykonania spoiny)
• możliwość spawania we wszystkich pozycjach

Wady

• mała wydajność w przypadku spawania ręcznego (w praktyce rekompensowana jakością spoin)
• konieczność stosowania dodatkowej osłony przed wiatrem przy spawaniu w przestrzeni otwartej

Zobacz też

• spawanie MIG/MAG