Sędziowie (Biblia)

Sędziowie (hebr. szofetim) – zwierzchnicy ludu starożytnego Izraela przed epoką królów. Bóg Jahwe powoływał ich do wybawiania ludu (Sdz 2,16).

Chociaż Mojżesz był wyznaczony przez Boga, by sądzić Izraelitów podczas ich 40-letniej wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej, nie jest zaliczany do sędziów biblijnych.

Okres sędziów bywa liczony od czasów Otniela do czasów proroka Samuela i trwał ok. 300 lat (Sdz 2,16; Dz 13,20), lub – według innej chronologii – ok. 150 lat. Bóg wybierał sędziów z różnych plemion izraelskich, którzy mieszkali w różnych częściach Ziemi Obiecanej. Prawdopodobnie większość z nich przynajmniej przez pewien czas działała równocześnie z innym sędzią. Opis ich działalności występuje głównie w Księdze Sędziów i 1 Księdze Samuela.

Spośród 12 sędziów wymienianych przez Księgę Sędziów, tradycyjnie wyróżnia się 6 sędziów "większych" (Otniel, Ehud, Debora, Gedeon, Jefte i Samson) oraz 6 "mniejszych" (Szamgar, Tola, Jair, Ibsan, Elon i Abdon). Wydaje się, że Szamgar jako jedyny z sędziów "mniejszych" brał udział w jakiejkolwiek wojnie.

Funkcja izraelskiego sędziego miała swój odpowiednik także w Fenicji. Tyr przez długie lata nie był rządzony przez królów, ale szereg sędziów (fen. szufetim). Również w Kartaginie dwaj najwyżsi urzędnicy posiadali taki tytuł (łac. sufetes).