Karabin L1A1: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m kat. |
bibl, poprawa linków |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
nazwa = L1A1| |
nazwa = L1A1| |
||
grafika = [[Plik:L1A1 DM-ST-91-12005.jpg|300px]]| |
grafika = [[Plik:L1A1 DM-ST-91-12005.jpg|300px]]| |
||
opis = [[ |
opis = [[United States Marine Corps|Marine]] z karabinem L1A1|<!-- opis grafiki --> |
||
kraj = {{Państwo|GBR}}| |
kraj = {{Państwo|GBR}}| |
||
producent = Royal Small Arms Factory| |
producent = Royal Small Arms Factory| |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
=== Historia === |
=== Historia === |
||
W |
W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia [[Karabin automatyczny|karabin szturmowy]] [[karabin EM-2|EM-2]] jako ''Rifle, Automatic, No.9 Mk 1''. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach [[NATO]]. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji. |
||
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, Amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w |
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, Amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku [[Stany Zjednoczone|USA]] wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako [[Nabój 7,62 x 51 mm NATO|7,62 x 51 mm NATO]]. |
||
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny [[karabin FN FAL|FN FAL]] w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości). |
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny [[karabin FN FAL|FN FAL]] w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości). |
||
Od |
Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym [[karabin L85|L85]]. |
||
Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru. |
Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru. |
||
Linia 52: | Linia 52: | ||
=== Bibliografia === |
=== Bibliografia === |
||
* Stanisław Kochański, ''Broń strzelecka lat osiemdziesiątych'', Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3 |
* Stanisław Kochański, ''Broń strzelecka lat osiemdziesiątych'', Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3 |
||
{{Cytuj książkę | nazwisko= | imię=| autor=| inni= | tytuł= Współczesna broń myśliwska i wyczynowa : ilustrowana encyklopedia / pod red. Jana [A.] Stevensona ; w przekł. [z ang.] Leszka Erenfeichta i Piotra Błaszkiewicza. | data=1994| wydawca= Wydawnictwo ESPADON| miejsce= Warszawa| isbn = 83-85489-08-8 | strony=51}} |
|||
{{Brytyjska broń strzelecka po2WŚ}} |
{{Brytyjska broń strzelecka po2WŚ}} |
||
Wersja z 19:15, 29 kwi 2012
Państwo |
{{{państwo}}} |
---|---|
Producent |
Royal Small Arms Factory |
Rodzaj | |
Dane techniczne | |
Kaliber |
7,62 mm |
Nabój | |
Magazynek |
20 nab. |
Wymiary | |
Długość |
1143 mm |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku |
838 m/s |
Energia pocz. pocisku |
3275 J |
L1A1 – brytyjski karabin samopowtarzalny, wersja karabinu FN FAL.
Historia
W 1951 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin szturmowy EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1. Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z, Amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin L1A1 (licencyjny FN FAL w wersji 50-00). W odróżnieniu od oryginalnego FALa, L1A1 był bronią samopowtarzalną, pozbawioną możliwości strzelania seriami. Zmodyfikowano także kolbę (jej długość można było regulować stosując stopki o różnej grubości).
Od 1985 roku L1A1 był zastępowany karabinem szturmowym L85.
Poza Wielką Brytanią L1A1 był wytwarzany w Australii i Kanadzie. Jako broń przepisowa znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii. W mniejszych ilościach był używany przez armie Barbadosu, Gambii, Gujany, Malezji, Omanu i Singapuru.
Opis
L1A1 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Dźwignia bezpiecznika po lewej stronie broni nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przeziernikowego .
Bibliografia
- Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
Współczesna broń myśliwska i wyczynowa : ilustrowana encyklopedia / pod red. Jana [A.] Stevensona ; w przekł. [z ang.] Leszka Erenfeichta i Piotra Błaszkiewicza.. Warszawa: Wydawnictwo ESPADON, 1994, s. 51. ISBN 83-85489-08-8. Szablon:Brytyjska broń strzelecka po2WŚ