Kordyt: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 5: | Linia 5: | ||
Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu zużywano ok. 0,8% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz [[balistyt]]ów. |
Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu zużywano ok. 0,8% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz [[balistyt]]ów. |
||
Uwaga: oryginalnego kordytu nie należy mylić z polską nomenklaturą, w której dość niefortunnie "kordytami" (nie kordytem) nazywa się grupę prochów |
Uwaga: oryginalnego kordytu nie należy mylić z polską nomenklaturą, w której dość niefortunnie "kordytami" (nie kordytem) nazywa się grupę prochów koloidalnych, opartych na rozpuszczalnikach mieszanych. |
||
Wersja z 09:56, 20 lip 2012
Kordyt – rodzaj prochu bezdymnego stosowany jako materiał miotający. Został wynaleziony przez Fredericka Abla oraz Jamesa Dewara w 1889 roku.
Główne składniki kordytu to nitroceluloza o wysokiej zawartości azotu (12,9–13,3%) oraz nitrogliceryna, która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się plastyfikatory, substancje smarujące, flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – aceton, co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego, gdzie stosuje się mieszaninę eteru z alkoholem.
Kordyt produkowano i stosowano głównie w Wielkiej Brytanii, szczególnie podczas II Wojny Światowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% centralitu, ok. 5,5% dinitrotoluenu, ok. 2% wazeliny i ok. 0,5% wody. Do zmiękczania kordytu zużywano ok. 0,8% acetonu, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz balistytów.
Uwaga: oryginalnego kordytu nie należy mylić z polską nomenklaturą, w której dość niefortunnie "kordytami" (nie kordytem) nazywa się grupę prochów koloidalnych, opartych na rozpuszczalnikach mieszanych.