Wzmacniacz gitarowy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków |
m →Linki zewnętrzne: zmiana kategorii na "Wzmacniacze" |
||
Linia 34: | Linia 34: | ||
[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]] |
[[Kategoria:Instrumentoznawstwo]] |
||
[[Kategoria:Wzmacniacze |
[[Kategoria:Wzmacniacze|gitarowy]] |
Wersja z 14:02, 4 kwi 2013
Wzmacniacz gitarowy – wzmacniacz przeznaczony do wzmacniania sygnału pochodzącego z gitary elektrycznej lub akustycznej. Większość wzmacniaczy gitarowych zawiera dodatkowe układy przetwarzające i modyfikujące dźwięk, jak np. overdrive (zwany potocznie przesterem) i reverb (zwany pogłosem).
Historia
Pierwsze wzmacniacze gitarowe wykorzystywano na początku lat trzydziestych jako narzędzie pomagające gitarzyście 'przebić się' przez orkiestrę jazzową. Do ogólnego użytku wzmacniacze te weszły w roku 1949, kiedy Leo Fender wypuścił na rynek pierwszą seryjnie produkowaną gitarę elektryczną typu solid body[potrzebny przypis].
Konstrukcja
Każdy wzmacniacz gitarowy składa się z dwóch stopni (ang. amplifier stage): przedwzmacniacza i wzmacniacza mocy. Podstawową funkcją przedwzmacniacza jest zwiększenie poziomu sygnału z przystawek gitary, tak by mógł wysterować wzmacniacz mocy. W przedwzmacniaczu odbywa się także kształtowanie barwy dźwięku, przesterowanie i dodawanie efektów (patrz pętla efektów). Wzmacniacz mocy ma za zadanie wzmocnienie sygnału na tyle, by wysterować podłączone do wzmacniacza głośniki[1].
We wzmacniaczach typu combo trzecim elementem jest głośnik.
Wzmacniacz lampowy
We wzmacniaczach lampowych zarówno w przedwzmacniaczu jak i w wzmacniaczu mocy wykorzystuje się lampy elektronowe.
Wzmacniacz tranzystorowy
We wzmacniaczach tranzystorowych przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy oparte są wyłącznie na tranzystorach. Początek ery wzmacniaczy tranzystorowych to lata 50., późniejszy okres (do lat 80.) to czas walki pomiędzy odchodzącymi do lamusa lampami a nowymi tranzystorami[potrzebny przypis].
Wzmacniacze tranzystorowe mogą być wykonane przy wykorzystaniu elementów dyskretnych (osobnych tranzystorów) bądź z użyciem przeznaczonych do tego celu układu scalonego. Technika dyskretna jest bardziej pracochłonna, pozwala jednak na uzyskanie niepowtarzalnych rezultatów i umożliwia szersze i bardziej szczegółowe kształtowanie brzmienia[potrzebny przypis].
Wzmacniacz hybrydowy
Ma mieszaną konstrukcję preampu i wzmacniacz mocy. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem (tzw. hybryda standardowa) jest przedwzmacniacz oparty na lampie i tranzystorowy wzmacniacz mocy, co pozwala uzyskać bardzo dużą moc muzyczną i stosunkowo niewielki ciężar urządzenia. W przypadku wzmacniaczy basowych, hybrydy stosuje się na porządku dziennym[potrzebny przypis].
Rzadko spotykanym rozwiązaniem, jest zastosowanie tranzystorowego przedwzmacniacza i lampowego wzmacniacza mocy (tzw. hybryda odwrotna). Rozwiązanie to ma wielu zwolenników z uwagi na to, że lampowy wzmacniacz mocy "ociepla" brzmienie. Odwrotne hybrydy zaprzestano produkować w latach osiemdziesiątych[potrzebny przypis].
- ↑ Michael Ross: Getting Great Guitar Sounds – A Non-Technical Approach to Shaping Your Personal Sound. Wyd. 2. Milwaukee: Hal Leonard Corporation, 1998, s. 30. ISBN 0-7935-9140-6.