Napoleon Baniewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
kat.
Nie podano opisu zmian
Linia 20: Linia 20:
[[Kategoria:Urodzeni w 1904]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1904]]
[[Kategoria:Zmarli w 1979]]
[[Kategoria:Zmarli w 1979]]
[[Kategoria:Ludzie związani z Kownem]]

Wersja z 17:46, 5 gru 2014

Napoleon Baniewicz (ur. 4 stycznia 1904 w Kownie, zm. 1979) – polski lekarz neurolog i psychiatra. Jako pierwszy opisał objaw, znany obecnie jako objaw Baniewicza.

Urodził się w rodzinie szlacheckiej, jako syn Napoleona i Marii z Citowiczów. Jego ojciec był administratorem dóbr Tyszkiewiczów. Ukończył szkołę powszechną w Kownie i tamtejsze polskie gimnazjum (1922). Studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Otto Pötzl, Emil Redlich, Arnold Pick, Erwin Stransky, Otto Marburg, Eduard Pernkopf i Josef Schaffer. Od 1929 wolontariusz w klinice neurologicznej. 18 lipca 1930 roku otrzymał tytuł doktora wszechnak lekarskich. Od 1930 do 1935 asystent w Klinice i Katedrze Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu Stefana Batorego, kierowanej wówczas przez Stanisława Władyczkę. Po reorganizacji wydziału i odejściu Władyczki z Uniwersytetu, stanął do konkursu na ordynatora Oddziału Neurologicznego Szpitala PKP w Wilnie, na stanowisku tym pracował od 1935 do 1940 roku. Po II wojnie światowej osiadł w Bydgoszczy, w 1945 roku mianowany ordynatorem neurologii Szpitala Miejskiego. Oddziałem kierował przez następne 25 lat. W ostatnich latach życia odsunięty od pracy w klinice, pracował w Wojewódzkiej Przychodni Neurologicznej. Chorował na szpiczaka, zmarł w 1979 roku.

Należał do Bydgoskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.

Żonaty z Walentyną Lachowicz. Mieli troje dzieci: Olgierda (1933), Witolda (1937) i Kazimierza (1944).

W dorobku naukowym Baniewicza znajdują się prace poświęcone neurologii, psychiatrii i neuropatologii. Był autorem monografii poświęconej chorobom zakaźnym układu nerwowego, wydanej jako IV tom podręcznika chorób zakaźnych pod redakcją Stanisława Wszelakiego. Rozprawę habilitacyjną poświęcił tzw. odruchom osiowym.

Wybrane prace

Bibliografia