Wikipedysta:Mrug/brudnopis6

Większość pacjentów z sarkoidozą płucną nie wymaga leczenia, zostaje uzyskana spontaniczna remisja. Do tej grupy kwalifikują pacjenci:

• bezobjawowi z radiologicznym stadium 1 choroby - około 60-80% spontanicznych remisji.
• bezobjawowi z radiologicznym stadium 2 choroby oraz prawidłową lub nieznacznie obniżoną funkcją płuc (niewielka obturacja lub restrykcja w badaniach czynnościowych płuc przy prawidłowej wymianie gazowej). Tacy pacjenci powinni być obserwowani przez 3-6 miesięcy w celu zaobserwowania ewentualnej progresji. Wśród tej grupy pacjentów u około 50-60 % zostaje uzyskana spontaniczna remisja.
• bezobjawowi z radiologicznym stadium 3 choroby oraz prawidłową lub nieznacznie obniżoną funkcją płuc. Tacy pacjenci powinni być obserwowani przez 3-6 miesięcy w celu zaobserwowania ewentualnej progresji. Wśród tej grupy pacjentów u mniej niż 30% zostaje uzyskana spontaniczna remisja. Większość z nich będzie wymagała włączenia leczenia.

Każdy pacjent powinien być oceniony indywidualnie, nie istnieją narzędzia umożliwiające wcześniejszą ocenę pod kątem spontanicznej remisji czy wystąpienia progresji. Dobre wyniki testów czynnościowych i radiologicznych mogą nie pokrywać się z objawami zgłaszanymi przez pacjenta. Uważa się, że do strategii wstrzymywania się od leczenia predysponowani są pacjenci ze stadium 1 choroby, zwłaszcza z obecnością rumienia guzowatego, bezobjawowi czy pochodzenia europejskiego. Niekorzystnie rokują osoby objawowe (zwłaszcza z dusznością), z zajęciem wielu narządów, z zaawansowanymi zmianami radiologicznymi, z pozapłucną chorobą zajmującą skórę, kości lub stawy (zwłaszcza u pacjentów powyżej 30 roku życia) oraz z afrykańskim pochodzeniem (jedynie 12% w stadium 1 wykazuje szybką remisję).

Wcześniejsze włączenie leczenia (typowo glikokortykosteroidy) może wiązać się z występowaniem uciążliwych efektów ubocznych terapii. Sugeruje się również, że wczesne włączenie sterydów może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby po uzyskaniu remisji.

Bezwzględnymi wskazania do rozpoczęcia leczenia są:

• objawy choroby
• pogarszająca się funkcja płuc, stwierdzana w badaniach kontrolnych wykonywanych co 3-6 miesięcy:
  • spadek TLC o 10 procent lub więcej
  • spadek FVC o 15 procent lub więcej
  • spadek DLCO o 20 procent lub więcej
  • pogorszenie parametrów gazometrycznych, np. spadek saturacji tlenu o 4 procent lub więcej w spoczynku lub podczas wysiłku
• progresja zmian radiologicznych pod postacią nasilenia zmian śródmiąższowych, wystąpienia jam, progresji zmian o typie "plastra miodu" lub wystąpienia objawów nadciśnienia płucnego
• zajęcie narządu wzroku, układu nerwowego, mięśnia sercowego lub nerek
• hiperkalcemia

Czasami choroba jest na tyle nasilona, że włącza się leczenie bez czekania na ewentualne pogorszenie funkcji płuc lub obrazu radiologicznego. Tacy pacjenci mają zazwyczaj nasilone objawy, wartości FVC lub FEV1 poniżej 70% wartości należnej, DLCO poniżej 60% wartości należnej, saturację poniżej 90% oraz nasilone zmiany radiologiczne.

Leczenie choroby ma na celu opanowanie reakcji zapalnej oraz prewencja przed wystąpieniem nieodwracalnych zmian narządowych (np. zwłóknienia płuc) przy zminimalizowaniu nieporządanych efektów terapii. Ze względu na nieznaną etiologię choroby, nie istnieje leczenie przyczynowe. W terapii stosuję się zazwyczaj glikokortykosteroidy. Przy oporności na leczenie lub przy nietolerancji leku próbuje się stosować leczenie alternatywne (leki immunosupresyjne, cytotoksyczne, przeciwmalaryczne i inne).

Glikokortykosteroidy

Glikokortykosteroidy (GKS) stosuje się zazwyczaj w zmniejszających dawkach przez około 12 miesięcy, dłużej jeśli występuje nawrót objawów lub zmian radiologicznych.

Dokładny mechanizm działania GKS w sarkoidozie jest nieznany. Uważa się, że działają one poprzez wpływ na regulację odpowiedzi zapalnej na poziomie genowej oraz niezależnej od genomu transdukcji sygnału na poziomie limfocytów i pęcherzykowych makrofagów.

Leczenie początkowe

Początkowo stosuje się doustnie prednizon w dawce dobowej 0,3-0,6 mg/kg masy ciała (zazwyczaj 20-40 mg/dobę), w zależności od nasilenia choroby. U pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową lub współistniejącym zajęciem serca, układu nerwowego, narządu wzroku możliwe jest zwiększenie dawki początkowej do 80-100mg/dobę. Leczenie w takiej dawce kontynuuje się przez 4-6 tygodni (4-12 tygodni w przypadku zwiększonej dawki), a następnie dokonuje oceny pacjenta z wykonaniem badania radiologicznego i badań czynnościowych płuc. Jeżeli została uzyskana stabilizacja lub poprawa, dawkę prednizonu stopniowo się obniża - o 5-10 mg co 4-8 tygodni do dawki podtrzymującej, która wynosi 0,2-0,4 mg/kg masy ciała (zazwyczaj 10-20 mg/dobę). Jeśli nie uzyskano poprawy, kontynuuje się dawkę początkową przez następne 6 tygodni.

Leczenie podtrzymujące

Uważa się, że dawka 10-20 mg prednizonu/dobę stabilizuje chorobę. W trakcie terapii pacjent powinien być oceniany co około 4-12 tygodni. Terapię podtrzymującą kontynuuje się przez co najmniej 6-8 miesięcy, tak żeby całkowity czas leczenia wynosił około 1 roku. Okresowo, w razie nawracających objawów, można zwiększyć dawkę o 10-20 mg na 2-4 tygodnie.

U większości pacjentów udaje się zakończyć leczenie po roku. U około 1/3 dochodzi do wznowy i wymagają oni ponownego włączenia leczenia. U niewielkiej grupy pacjentów istnieje konieczność przewlekłego leczenia podtrzymującego w celu kontroli objawów.