Walijski kuc górski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Poprawki głównie wizualne |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|definicja|styl}} |
{{Dopracować|definicja|styl}} |
||
[[Plik:Casper1.jpg|250px|thumb|Walijski kuc górski maści siwej jabłkowitej]] |
[[Plik:Casper1.jpg|250px|thumb|Walijski kuc górski maści siwej jabłkowitej]] |
||
[[Plik:Pony in brecon2.jpg|thumb|250px|Walijski kuc górski maści |
[[Plik:Pony in brecon2.jpg|thumb|250px|Walijski kuc górski maści cremello w [[Brecon]] Beacons]] |
||
'''Kuc walijski (welsh pony)''' - grupa zbliżonych do siebie ras [[Kuc|kuców]] i [[Cob|cobów]] podzielonych na sekcje. |
'''Kuc walijski (welsh pony)''' - grupa zbliżonych do siebie ras [[Kuc|kuców]] i [[Cob|cobów]] podzielonych na sekcje. |
Wersja z 20:37, 4 kwi 2017
Ten artykuł należy dopracować |
Kuc walijski (welsh pony) - grupa zbliżonych do siebie ras kuców i cobów podzielonych na sekcje.
Sekcja A - Walijski kuc górski (welsh mountain pony)[1]
Wysokość: 110 - 120 cm w kłębie[1]
Umaszczenie: wszystkie rodzaje maści podstawowych, często siwa
Pochodzenie: Walia
To mały kuc o zgrabnej, suchej głowie z szerokim czołem. Duże oczy, uszy małe. Silne, muskularne ciało.
Walijski kuc górski żył w Walii ponad 1000 lat dzięki dużej odporności i małym wymaganiom. Inne zalety tego konia, to łagodny charakter i typowy, energiczny i efektowny ruch. Czyni to z kuca walijskiego wierzchowca dla małych dzieci. Błędem byłoby jednak traktowanie go jak zabawki. Również te kuce wymagają solidnego wychowania i wyszkolenia.[1]
Sekcja B[2][3]
Wysokość: do 134 cm w kłębie
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego
Pochodzenie: Walia
Rasa wywodząca się od górskiego kuca walijskiego. Niegdyś używane przez pasterzy kuce są obecnie ulubionymi wierzchowcami dzieci. Są inteligentne i dzielne, dlatego ze wszystkich ras walijskich właśnie ta jest najbardziej popularna.
Sekcja C - kuc walijski w typie wierzchowym[2][3]
Wysokość: do 134 cm (w USA do 147 cm)[4]
Umaszczenie: każde z wyjątkiem srokatego
Pochodzenie: Walia
Wywodzi się od górskiego kuca walijskiego. Używany był głównie do pracy na farmie. Dobry koń zaprzęgowy
Sekcja D - walijski cob (welsh cob)[2][3]
Wysokość: do 152 cm
Umaszczenie: dopuszczalna każda z wyjątkiem tarantowatej i srokatej
Pochodzenie: Walia
Jego budowa powinna być zwarta, zrównoważona i silna. To prawdziwy koń pod siodło i pociągowy, wystarczająco silny do lżejszych prac rolniczych, odpowiednio szybki i wytrzymały w zaprzęgu, ale również dość efektywny i chętny do jazdy wierzchem. Ma długi, sprężysty krok, przednie nogi wysuwa znacznie przed łopatki. Ma wyraźną akcję nadgarstków, a tylne nogi sprężyste w kłusie. Opiera się nimi silnie i wypycha ciało do przodu. Głowa o prostym profilu i nozdrzach szerokich i głębokich. Silna szczęka. Szeroka i głęboka klatka piersiowa. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Szyja długa, muskularna, ale nie robi wrażenia ciężkiej, dumnie wygięta, wysoko osadzona na opadających łopatkach. Nogi bardzo mocne, doskonale umięśnione w górnej części. Dopuszczalna niewielka ilość włosów pęcinowych (szczotki pęcinowe). Kopyta zaokrąglone i twarde. Zad zaokrąglony, długi, wypukły. Ogon wysoko osadzony, noszony dumnie. Grzbiet krótki i prosty. Lędźwia długie i mocne. Uszy ładnie ukształtowane, dość krótkie, spiczaste, czujne.