Kamień do zapalniczki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Kamień do [[zapalniczka|zapalniczki]]''' – rodzaj [[krzesiwo|krzesiwa]] wykonany, przeważnie w formie krótkiego [[Walec (bryła)|walca]], ze [[spiekanie|spieku]] metalicznego posiadającego cechy [[piroforyczność|piroforyczne]]. |
'''Kamień do [[zapalniczka|zapalniczki]]''' – rodzaj [[krzesiwo|krzesiwa]] wykonany, przeważnie w formie krótkiego [[Walec (bryła)|walca]], ze [[spiekanie|spieku]] metalicznego posiadającego cechy [[piroforyczność|piroforyczne]]. |
||
Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez [[Carl Auer von Welsbach|Welsbacha]] zawierające drobno |
Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez [[Carl Auer von Welsbach|Welsbacha]] zawierające drobno sproszkowane [[żelazo]] i [[Pierwiastek chemiczny|pierwiastek]] z grupy [[lantanowce|lantanowców]] – [[cer]]. |
||
Potarcie kamienia [[twardość|twardym]] materiałem np. kawałkiem [[hartowanie|hartowanej]] [[stal]]i powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie [[zapłon|zapalają]] w [[tlen]]ie zawartym w [[Powietrze|powietrzu]], dając obserwowalny snop [[iskra|iskier]] – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. |
Potarcie kamienia [[twardość|twardym]] materiałem np. kawałkiem [[hartowanie|hartowanej]] [[stal]]i powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie [[zapłon|zapalają]] w [[tlen]]ie zawartym w [[Powietrze|powietrzu]], dając obserwowalny snop [[iskra|iskier]] – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. |
Wersja z 00:14, 2 gru 2017
Kamień do zapalniczki – rodzaj krzesiwa wykonany, przeważnie w formie krótkiego walca, ze spieku metalicznego posiadającego cechy piroforyczne. Pierwowzorami kamieni do zapalniczki były tworzywa metaliczne wynalezione przez Welsbacha zawierające drobno sproszkowane żelazo i pierwiastek z grupy lantanowców – cer.
Potarcie kamienia twardym materiałem np. kawałkiem hartowanej stali powoduje wyrwanie drobnych cząstek materiału kamienia, które w wyniku tego procesu rozgrzewają się i samorzutnie zapalają w tlenie zawartym w powietrzu, dając obserwowalny snop iskier – źródło ciepła wystarczające do zapłonu innej substancji palnej. Proces generowania iskier kamieniem do zapalniczki jest analogiczny do tego, który ma miejsce przy mechanicznym szlifowaniu, z tą różnicą, że doprowadzenie mniejszej ilości energii (np. drobny ruch kciukiem przy zapaleniu zapalniczki) powoduje zapłon. Właściwości piroforyczne ceru objawiają się już w temperaturach rzędu 150-180 °C, który spalając się dostarcza także energii do zapłonu drobin żelaza i generacji iskier.
Współczesne kamienie do zapalniczek zawierają oprócz żelaza i ceru także inne pierwiastki ziem rzadkich.
Dawniej przemyt i pokątny handel kamieniami do zapalniczki stanowił, obecnie już anegdotyczne, źródło dochodów co bardziej przedsiębiorczych obywateli[1][2][3].
- ↑ zDziennikaOdkrywcy.pl | Blog historyczny [online], fabryka-historii.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- ↑ http://www.tmzb.eu/wspomnienia/Edward_Popiel.pdf
- ↑ Mądrości spod familoka