Sygnatura metryki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Dodano bibliografię. Drobne redakcja.
Dodano link
Linia 1: Linia 1:
'''Sygnaturą''' '''(p, q, r)''' '''tensora metrycznego''' g nazywa się zespół liczb wskazujący, ile jest w tensorze metrycznym elementów dodatnich p, ujemnych q oraz zerowych r - jeżeli tensor ten jest sprowadzony do postaci diagonalnej.
'''Sygnaturą''' '''(p, q, r)''' '''[[Tensor metryczny|tensora metrycznego]]''' <math>g^{\mu \nu}</math> nazywa się zespół liczb wskazujący, ile jest w tensorze metrycznym elementów dodatnich p, ujemnych q oraz zerowych r - jeżeli tensor ten jest sprowadzony do postaci diagonalnej.


Sygnaturę nazywa się '''nieokreśloną''' lub '''mieszaną''', jeżeli obie liczby p oraz q są niezerowe. Sygnaturę nazywa się '''zdegenerowaną''', gdy r jest niezerowe.
Sygnaturę nazywa się '''nieokreśloną''' lub '''mieszaną''', jeżeli obie liczby p oraz q są niezerowe. Sygnaturę nazywa się '''zdegenerowaną''', gdy r jest niezerowe.

Wersja z 20:25, 4 kwi 2018

Sygnaturą (p, q, r) tensora metrycznego nazywa się zespół liczb wskazujący, ile jest w tensorze metrycznym elementów dodatnich p, ujemnych q oraz zerowych r - jeżeli tensor ten jest sprowadzony do postaci diagonalnej.

Sygnaturę nazywa się nieokreśloną lub mieszaną, jeżeli obie liczby p oraz q są niezerowe. Sygnaturę nazywa się zdegenerowaną, gdy r jest niezerowe.

Oznaczenia sygnatury

Jeżeli r = 0 (co zachodzi typowo), to sygnaturę określa się wybierając z poniższych sposobów:

(1) podając parę liczb (p, q)

(2) podając listę znaków, np.

  • (+, −, −, −) dla sygnatury (1, 3)
  • (−, +, +, +) dla sygnatury (3, 1)

(3) podając liczbę s = p − q, jeżeli wymiar przestrzeni domyślnie wynosi n = p + q; np.

  • s = 1 − 3 = −2 dla (+, −, −, −)
  • s = 3 − 1 = +2 dla (−, +, +, +)

Przykłady

  • metryka Riemanna ma dodatnio określoną sygnaturą (p, 0)
  • metryka Lorentza ma sygnaturę (p, 1) lub (1, q).

Bibliografia

  • L. D. Landau, J. M. Lifszyc, Teoria pola, PWN, Warszawa 2009.