Mitrydates I

Mitrydates I (ur. ok. 195 p.n.e., zm. 138 p.n.e.), król Partii z dynastii Arsacydów (Arsakidów) od 171 p.n.e.. Jeden z budowniczych imperium partyjskiego.

Syn trzeciego króla Partii Priapatiusa; następca Fraatesa I, swego brata, który wyznaczył go na króla pomijając własnych synów, których wybór byłby zgodny z partyjską tradycją. Mitrydates realizował politykę podbojów państw ościennych, umacniając ich kosztem potęgę Partii. Jego pierwszym łupem stały się wschodnie satrapie: Margiana, Aria i Baktria. Podbijając je Mitrydates wykorzystał rozpad Królestwa Greków Baktryjskich. W 150 p.n.e. Mitrydates zajął Medię, prowincję imperium Seleucydów. Ok. 144 p.n.e. Mitrydates założył Ktezyfont, nową stolicę swojego państwa. W lipcu 141 p.n.e. Partowie zajęli Seleucję, stolicę Seleucydów, a w październiku Uruk w południowej Babilonii. Przeciwnik Mitrydatesa I, seleucydzki król Syrii Demetriusz II Nikator, został pobity i wzięty do niewoli, gdy próbował odzyskać stracone prowincje. W 139 p.n.e. Mitrydates zajął Elymais (czyli Elam) i przyjął hołd tamtejszego władcy.

Mitrydates I był pierwszym władcą z dynastii partyjskiej, który przyjął starą tytulaturę perskich Achemenidów - "wielki król, król królów" (pers. szachinszach, gr. basileus megas, basileus basileon). Jednocześnie bił monety z grecką legendą: Basileus Megas Arsakes Filhellenos, co znaczy "Wielki Król Arsakes Przyjaciel Greków". Uważa się jednak, że był to chwyt czysto propagandowy.