Stal-5

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stal-5
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Konstruktor

Aleksander Iwanowicz Putiłow

Typ

samolot pasażerski

Konstrukcja

metalowa

Dane techniczne
Napęd

2 x silnik rzędowy M-34F

Moc

860/900 KM każdy

Wymiary
Rozpiętość

23 m

Długość

12,5 m

Powierzchnia nośna

120 m²

Masa
Własna

5500 kg

Startowa

8000 kg

Dane operacyjne
Liczba miejsc
18

Stal-5 (ros. Сталь-5) – niezrealizowany projekt radzieckiego samolotu pasażerskiego w układzie latającego skrzydła.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prace nad nowym samolotem pasażerskim zdolnym do realizacji dalekodystansowych lotów rozpoczęto w 1933 roku. Głównym konstruktorem był Aleksander Iwanowicz Putiłow. Maszyna miała być zdolna do przewozu 18 pasażerów. Samoloty seryjne, niewielkim nakładem sił, miały być dostosowane do szybkiego przekształcenia w maszyny transportowe lub bombowe. Do napędu wybrano dwa silniki rzędowe M-34F. Za silnikami, na pogrubionym i pokrytym bakelitem centropłacie umieszczono podwójne usterzenie pionowe. Również w centropłacie, pomiędzy silnikami znajdowała się kabina załogi. Konstrukcję samolotu wykonano ze spawanych stalowych rur. Podwozie wciągane, główne do wnęk w gondolach silnikowych. Makieta nowej maszyny została zbudowana w 1934 roku. W celu przetestowania w praktyce przyjętych założeń konstrukcyjnych podjęto decyzję o budowie latającego, pomniejszonego modelu samolotu Stal-5. Wybudowano maszynę o rozpiętości 6 metrów, napędzaną dwoma silnikami Salmson o mocy 45 KM każdy. Skrzydło miało prawie prostą krawędź spływu, a na jego końcach umieszczono stateczniki pionowe. Umieszczona w osi samolotu kabina wystawała ponad górną powierzchnię skrzydła. Konstrukcja samolotu wykonana została ze stalowych rur, pokrytych bakelitem. Usterzenie pokryto płótnem. Model oblatano w 1934 roku. Okazał się on być niezwykle trudną w pilotażu maszyną, reagującą na najdrobniejszy ruch drążka sterowego. Niezachęcające wyniki prób w locie modelu, spowodowały zaniechanie dalszych prac nad docelowym Stal-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dariusz Paduch, Samoloty bezogonowe w ZSRR do 1945 r., „Lotnictwo”, nr 4 (2013), s. 86−93, ISSN 1732-5323.