Standardowy parametr grawitacyjny
Ciało | μ [m³ s−2] |
---|---|
Słońce | 1,32712440018(9)×1020 |
Merkury | 2,2032(9)×1013 |
Wenus | 3,24859(9)×1014 |
Ziemia | 3,986004418(8)×1014 |
Mars | 4,282837(2)×1013 |
Ceres | 6,26325×1010 |
Jowisz | 1,26686534(9)×1017 |
Saturn | 3,7931187(9)×1016 |
Uran | 5,793939(9)×1015 |
Neptun | 6,836529(9)×1015 |
Pluton | 8,71(9)×1011 |
Eris | 1,108(9)×1012 |
Standardowy parametr grawitacyjny ciała niebieskiego – w mechanice nieba iloczyn stałej grawitacji oraz masy ciała
Jednostką w układzie SI standardowego parametru grawitacyjnego jest m3 s−2, jednak jednostki km3 s−2 są również często używane.
Definicja
[edytuj | edytuj kod]Małe ciało obiegające ciało centralne
[edytuj | edytuj kod]Ciało centralne w systemie orbitalnym może być zdefiniowane jako to, którego masa jest o wiele większa od masy satelity To przybliżenie jest standardem dla planet okrążających Słońce i większości księżyców oraz ułatwia niektóre równania. Z prawa powszechnego ciążenia, jeśli dystans pomiędzy dwoma ciałami oznaczymy jako siła wywierana na mniejsze ciało wynosi:
Stąd, by przewidzieć ruch mniejszego ciała, potrzeba jedynie wartości i Jednak wyznaczenie orbity tego ciała daje tylko wartość parametru nie oddzielnie i Stała grawitacji jest trudna do wyznaczenia precyzyjnie, podczas gdy orbity ciał, przynajmniej w Układzie Słonecznym, mogą być zmierzone z dużą dokładnością, co pozwala precyzyjnie wyznaczyć parametr
Dla orbity kołowej:
gdzie:
- – promień orbity,
- – prędkość liniowa ciała orbitującego,
- – prędkość kątowa ciała orbitującego,
- – okres orbitalny.
Dla orbit eliptycznych:
gdzie to półoś wielka orbity.
Dla trajektorii parabolicznych, jest stałe i równe a dla eliptycznych i hiperbolicznych orbit, gdzie to energia orbitalna.