Stanisław Bakun
 major lekarz weterynarii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef weterynarii wojska |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
lekarz weterynarz |
Stanisław Bakun (ur. 22 marca 1875[1] w Jezioryszczach, zm. 9 marca 1942 w ZSRR) – weterynarz, major lekarz weterynarii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 22 marca 1875 w Jezioryszczach (powiat oszmiański)[2][3]. W 1901 uzyskał dyplom lekarza weterynarii w Instytucie Weterynaryjnym na Uniwersytecie w Dorpacie[3]. Podczas studiów był członkiem polskiej korporacji akademickiej „Lutycja”[4]. Był zatrudniony na stanowisku sejmikowego lekarza weterynaryjnego w Gostyninie[3]. W 1911 prowadził własną lecznicę dla zwierząt przy ulicy Ostrobramskiej 16 w Wilnie[5]. Zamieszkiwał wówczas przy ul. Jarosławskiej 4[6].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości był sekretarzem Zjazdu Lekarzy Weterynaryjnych w Wilnie w dniach 24-25 listopada 1918 (po którym utworzono Wileńskie Towarzystwo Lekarzy Weterynaryjnych oraz Studium Weterynaryjne na Wydziale Lekarskim Uniwersytet Wileńskiego), podpisując wówczas odezwę do społeczeństwa i zostając członkiem sekcji weterynaryjnej przy komisji organizacyjno-rewindykacyjnej uniwersytetu[7][8][9].
Został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora. Według stanu z marca 1921 pełnił funkcję szefa weterynarii w Wojsku Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego. Później został zweryfikowany w stopniu majora lekarza rezerwy weterynarii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[10][11]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym w Kadrze Okręgowego Szpitala Koni Nr III we Grodnie[12][13]. W 1934 pozostawał w korpusie oficerów rezerwy weterynaryjnych i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[14]. W 1934 jako major rezerwy był na liście oficerów pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Płock[15]. Po przejściu w stan spoczynku zamieszkiwał w Wilnie[3]. Do 1939 prowadził lecznicę dla zwierząt przy ulicy Ostrobramskiej 16 w Wilnie, gdzie był weterynarzem[16][17].
Podczas II wojny światowej był majorem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR[2]. Zmarł 9 marca 1942[2]. Został pochowany na polskim cmentarzu przy stacji kolejowej w uzbeckim Kermine (późniejsze miasto Nawoi)[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 19.
- ↑ a b c d Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 88.
- ↑ a b c d e Włodzimierz A. Gibasiewicz: Niepowtarzalni. Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej. Warszawa: Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna, 2009, s. 18. ISBN 978-83-928526-3-6.
- ↑ Lutyko-Venedya. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2018-05-16].
- ↑ Kalendarz Wileński Informacyjny 1911. Wilno: 1911, s. 140.
- ↑ Kalendarz Wileński Informacyjny 1911. Wilno: 1911, s. 146.
- ↑ Adam Wrzosek: Wskrzeszenie Uniwersytetu Wileńskiego w r. 1919. Wilno: 1929, s. 25.
- ↑ Adam Wrzosek: Księga pamiątkowa ku uczczeniu CCCL rocznicy założenia i X wskrzeszenia Uniwersytetu Wileńskiego. T. 2, Dziesięcieolecie 1919-1929. Wilno: 1929, s. 25, 385, 386.
- ↑ Stanisław Trzebiński: Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w latach 1919-1929. Wilno: 1931, s. 9, 10.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1403.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1272.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1383.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1259.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 309.
- ↑ Spis Abonentów Sieci Telefonicznej Okręgu Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Wilnie na 1939 r.. Wilno: 1939, s. 56.
- ↑ Kalendarz Wileński Informacyjny 1939. Wilno: 1939, s. 98, 100.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Włodzimierz Gibasiewicz, Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej, Warszawa, Bellona, 2009 s. 81 ISBN 978-83-11-12164-5