Stanisław Honczarenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Honczarenko
Pełne imię i nazwisko

Stanisław Ołeksandrowycz Honczarenko

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1960
Kijów

Kariera juniorska
Lata Klub
Spartak Kijów
Temp Kijów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1979–1981 Budiwelnyk Prypeć ? (?)
1982 Zirka Kirowohrad ? (?)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1982–1985 DFK Start Kijów (asystent)
1985–1986 DJuSSz Zmina-Obołoń Kijów (asystent)
1986–1989 DJuSSz CSKA Kijów (asystent)
1990 Dynamo Biała Cerkiew (asystent)
1991–1992 Roś Biała Cerkiew
1993 Chimik Siewierodonieck
1993–1995 Obołoń Kijów
1996–2007 Interkas Kijów (futsal)
2000–2001 Ukraina (asystent)
2008–2011 Tajm Lwów (futsal)
2011–2012 Enerhija Lwów (futsal)
2013– Politechnik Kijów (futsal)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Stanisław Ołeksandrowycz Honczarenko, ukr. Станіслав Олександрович Гончаренко, ros. Станислав Александрович Гончаренко, Stanisław Aleksandrowicz Gonczarienko (ur. 1 listopada 1960 w Kijowie) – ukraiński piłkarz i trener piłkarski.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek klubów Spartak Kijów i Temp Kijów. W 1979 rozpoczął karierę piłkarską w drużynie Budiwelnyk Prypeć. W 1982 przeszedł do Zirki Kirowohrad, w której otrzymał ciężką kontuzję i był zmuszony zakończyć karierę piłkarza.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

W 1982 rozpoczął karierę szkoleniowca. Najpierw szkolił dzieci w kijowskich Szkołach Sportowych Start, Zmina-Obołoń i CSKA. W 1990 pomagał trenować Dynamo Biała Cerkiew, a w 1991 stał na czele klubu z Białej Cerkwi, który zmienił nazwę na Roś Biała Cerkiew. W 1993 prowadził Chimik Siewierodonieck, a we wrześniu 1993 został mianowany na stanowisko głównego trenera Obołoni Kijów[1], którym kierował do października 1995. Potem specjalizował się w futsalu. Od 1996 do 2007 przez 11 sezonów trenował Interkas Kijów[2]. Przez ten czas klub ciągłe zdobywał medale różnego gatunku z wyjątkiem tylko jednego sezonu. Po rozformowaniu Interkasu zachorował i leczył się w szpitalu[3]. W tamtym czasie również pomagał trenować reprezentację Ukrainy w futsalu, która w 2001 został wicemistrzem Europy[4]. Od marca 2008 do 4 stycznia 2011 prowadził Tajm Lwów[5], a następnie po fuzji z innym lwowskim klubem Enerhiję Lwów. 29 listopada 2012 przez problemy rodzinne podał się do dymisji[6]. 10 października 2013 stał na czele Politechnika Kijów[7][8].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Interkas Kijów
  • mistrz Ukrainy (3): 1999, 2000, 2003
  • zdobywca Pucharu Ukrainy (3): 2000, 2001, 2005,
  • zdobywca Pucharu Wielkiego Dniepra w Zaporożu (2): 1997, 2001
  • zdobywca Pucharu Wyzwolenia w Charkowie (2): 1997, 2003
  • zwycięzca Turnieju Crystal Cup w Kopřivnice: 1997
Tajm Lwów
  • mistrz Ukrainy (2): 2009, 2010
  • zdobywca Pucharu Ukrainy: 2010
  • zdobywca Superpucharu Ukrainy: 2009
  • zwycięzca Turnieju Beskidy Futsal Cup w Bielsku-Białej: 2009
  • zwycięzca Turnieju Green Ball Cup w Teplice (Czechy): 2009
Enerhija Lwów
  • mistrz Ukrainy: 2012
  • zdobywca Pucharu Ukrainy (2): 2011, 2012
  • zwycięzca Turnieju Beskidy Futsal Cup w Bielsku-Białej (2): 2011, 2012
reprezentacja Ukrainy w futsalu
  • wicemistrz Europy: 2001

Sukcesy indywidualne[edytuj | edytuj kod]

  • w trójce najlepszych trenerów Ukrainy sezonu 1999/2000
  • w trójce najlepszych trenerów Ukrainy sezonu 1998/1999 (2 місце)
  • najlepszy trener Ukrainy (2): 2010, 2012

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]