Przejdź do zawartości

Stanisław Sebastian Lubomirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Sebastian Lubomirski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1875
Kraków

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 1932
Karlowe Wary

Narodowość

polska

Rodzice

Eugeniusz Lubomirski
Róża Zamoyska

Małżeństwo

Jadwiga Jełowicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Grób Stanisława Sebastiana Lubomirskiego na cmentarzu Powązkowskim

Książę Stanisław Sebastian Lubomirski h. Szreniawa bez Krzyża (ur. 31 stycznia 1875 w Krakowie, zm. 16 sierpnia 1932 w Karlowych Warach) – przemysłowiec, finansista, działacz gospodarczy, prezes Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie księcia Eugeniusza Adolfa, ziemianina i kolekcjonera, i Róży z Zamoyskich h. Jelita (1836–1915). Był bratem Róży Zofii (1860–1881), Stefana Andrzeja, Władysława, Konstantego Eugeniusza Andrzeja (1868–1934) i Krystyny Marii Aleksandry (1871–1958). Szkołę średnią ukończył w Krakowie. Po maturze studiował w Berlinie i Fryburgu. Po studiach wrócił do kraju. Założył wspólnie z Henrykiem Radziszewskim Krajowy Dom Bankowy zajmujący się operacjami finansowymi i handlowymi. W 1911 roku objął funkcję prezesa zarządu w Banku Przemysłowym w Warszawie. Poza bankowością zajmował się między innymi eksploatacją wosku ziemnego. Nabył tereny naftowe na wyspie Czelekien (obecnie półwysep) na Morzu Kaspijskim[2].

W maju 1910 został założycielem i właścicielem Warszawskiego Towarzystwa Lotniczego Awiata[3]. Dzięki staraniom Lubomirskiego i Awiaty zorganizowano pierwszą na ziemiach polskich cywilną szkołę pilotów i wytwórnię samolotów.

Zastępca komendanta Straży Obywatelskiej w Warszawie[4].

Od 1926 prezes Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów, a po zjednoczeniu przemysłu został prezesem Centralnego Towarzystwa Przemysłu Polskiego. Prezes Rady Nadzorczej Banku Handlowego w latach 1927–1931.

5 marca 1905 w Zakopanem poślubił Jadwigę z Bożeniec-Jełowickich h. wł. (1877–1965). Dzieci nie mieli.

Zmarł w Karlowych Warach. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Aleja Zasłużonych-1-14)[5].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.
  2. Zbigniew Landau, Lubomirski Stanisław Sebastian (1875–1932) [w:] Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1987, T. XVIII. z. 1, s. 56–57.
  3. Początki aeronautyki wojskowej. W: Hubert Mordawski: Siły powietrzne w I wojnie światowej. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008, s. 45-46. ISBN 978-83-245-8661-5.
  4. a b M.P. z 1925 r. nr 231, poz. 950 „za gorliwą, owocną i pełną poświęcenia służbę w Straży Obywatelskiej”.
  5. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW LUBOMIRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
  6. M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 293 „za zasługi, położone na polu organizacji i rozwoju bankowości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]