Stefan Napieralski
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 marca 1960 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
83 Pułk Strzelców Poleskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
księgowy |
Stefan Napieralski ps. „Jacyna” (ur. 5 września 1896, zm. 10 marca 1960) – kapitan Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Stefan Napieralski urodził się w Baranowie, a rodzicami byli Władysław, mistrz kowalski oraz Weronika z domu Marcinkowska, którzy związek małżeński zawarli w 1895[1]. Naukę ukończył w poznańskim gimnazjum. Podczas I wojny światowej wcielony został do armii niemieckiej z którą walczył na froncie wschodnim. Kiedy Niemcy skapitulowali przyjechał do Poznania[2]. Do Wojska Polskiego wstąpił w maju 1919 w stopniu podporucznika, a w którym otrzymał przydział do intendentury poznańskiego garnizonu. Później przeniesiono go do Grodna, następnie był w Brześciu by ostatecznie dotrzeć do 83 pułku piechoty stacjonującego w Kobryniu. W pułku otrzymał awans na stopień porucznika ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1921[3]i wyznaczony na stanowisko płatnika[4]. W 1936 przeszedł w stan spoczynku[2].
W czasie trwania Kampanii wrześniowej na poznańskich Winiarach uczestniczył w działalności Straży Obywatelskiej. Później był jednym z współtwórców Wojskowej Organizacji Zbrojnej oraz Polskiego Wojska Ochotniczego, która przyjęła skróconą nazwę Wojsko Ochotnicze. W ostatnim miesiącu 1939 na terenie Poznania zostało utworzone przez podziemne organizacje Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich w którym Napieralski do czerwca 1940 pełnił funkcję szefa sztabu[5]. Od połowy 1940 do końca 1941 dowodził tą organizacją. W połowie 1942 wyjechał z Poznania i zamieszkał w Miechowie, gdzie przebywał do lutego 1945. Pracował tam pod nazwiskiem Stefan Kaczmarek w miejscowym starostwie powiatowym. Przybierając pseudonim „Kowalski” należał także do Inspektoratu Miechów AK[2].
Wiosną 1945 otrzymał powołanie w stopniu kapitana do ludowego Wojska Polskiego i przydziałem na oficera szkoleniowego[2].
Od 1945 do 1949 we Wrocławiu w Centrali Handlowej pracował na stanowisku księgowego, a później w poznańskim Oddziale Okręgowym Centrali Mleczarsko–Jajczarskiej. W 1953 przeszedł na rentę. Zmarł 10 marca 1960 i został pochowany w Poznaniu na cmentarzu Winiarskim[2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego żoną była Wanda Legenza z którą miał córkę Alinę (1930-56)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 9 VII 2017 r.]
- ↑ a b c d e f Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 507.
- ↑ Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa Rocznik Oficerski 1923 s. 1300, 1336 poz. 78 [dostęp 9 VII 2017 r]
- ↑ Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa Rocznik Oficerski 1928 s. 97, 156, 806 [dostęp 9 VII 2017 r.]
- ↑ Polska Podziemna Okręg Poznański Armii Krajowej [dostęp 9 VII 2017 r]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 507. ISBN 83-01-02722-3.