Stosunek obwodu talii do obwodu bioder

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stosunek można także obliczyć na rzeźbach – na przykład Wenus z Milo ma współczynnik 0,76[1]

Stosunek obwodu talii do obwodu bioder, WHR (od ang. waist-to-hip ratio lub waist–hip ratio) – współczynnik wynikający podzielenia obwodu talii przez obwód bioder (pomiary dokonywane w dowolnej jednostce miar). Stanowi on wskaźnik dystrybucji tkanki tłuszczowej w ciele człowieka.

Obliczanie[edytuj | edytuj kod]

Pomiar obwodów talii i bioder

W celu obliczenia stosunku obwodu talii do obwodu bioder należy uprzednio dokonać pomiaru obwodu talii i bioder. Pomiarów tych należy dokonać możliwie dokładnie, na przykład za pomocą taśmy do pomiarów antropometrycznych z siłomierzem i w ściśle określonym miejscu ciała. Obliczenia przeprowadza się zgodnie z poniższym wzorem.

Obwód talii należy zmierzyć w połowie odległości między dolnym brzegiem (łukiem) żeber a górnym brzegiem grzebienia kości biodrowej, natomiast pomiaru obwodu bioder dokonuje się, prowadząc miarkę przez największą wypukłość mięśni pośladkowych, poniżej talerzy biodrowych[2].

Konsekwencje[edytuj | edytuj kod]

Poprawnie wyznaczone obwody pozwalają na obliczenie wartości WHR. Stosunek obwodu talii do obwodu bioder większy lub równy 0,85 u kobiet lub 1,0 u mężczyzn oznacza otyłość androidalną (brzuszną, typu jabłka)[2]. Otyłość ginoidalną (pośladkowo-udową, typu gruszki) określa się innymi metodami.

Według psychologów ewolucyjnych współczynnik ten jest miarodajnym, liczbowym wskaźnikiem atrakcyjności fizycznej kobiet w oczach mężczyzn. W większości kultur za najbardziej atrakcyjny uważany jest kobiecy kształt o WHR = 0,7. Obserwacje te potwierdzają badania, w których wykazano, że na widok nagich kobiet mających WHR około 0,7 dochodzi do aktywacji w mózgu mężczyzn ośrodka przyjemności[3]. Przypuszcza się, że jest to powiązane z nieświadomym ocenianiem potencjału płodności kobiety przez mężczyznę[3], gdyż kobiety o szerokiej miednicy znacznie łatwiej przechodzą ciążę i poród[potrzebny przypis].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stephen Heyman: Gleaning New Perspectives by Measuring Body Proportions in Art. The New York Times, 27 maja 2015. (ang.).
  2. a b Natalia Nowacka: Metody oceny sposobu żywienia i stanu odżywienia. NutriLife.pl, 2012-06-12. [dostęp 2013-01-22].
  3. a b S.M. Platek, D. Singh. Optimal waist-to-hip ratios in women activate neural reward centers in men. „PLoS One”. 5 (2), 2010. DOI: 10.1371/journal.pone.0009042.