Strzałka wodna

Strzałka wodna
	; Strzałka wodna
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	żabieńcowce
Rodzina	żabieńcowate
Rodzaj	strzałka
Gatunek	strzałka wodna
	Nazwa systematyczna
	Sagittaria sagittifolia L.; Sp. pl. 2:993. 1753
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Strzałka wodna (Sagittaria sagittifolia L.) – gatunek byliny, należący do rodziny żabieńcowatych (Alismataceae). Występuje w niemal całej Europie, w Azji Mniejszej i na Syberii^[4]. W Polsce gatunek jest rozpowszechniony na niżu^[5]. Rośnie w śródlądowych płytkich wodach stojących i płynących^[6].

Morfologia

Pęd: W większości pod wodą, długości od 20 do 100 cm. Łodyga wyrasta z kłącza zakorzenionego w dnie, z którego wyrastają także rozłogi zakończone bulwkami służącymi do rozmnażania wegetatywnego^[6].
Liście: Występują trzy rodzaje (heterofilia): podwodne – długie o kształcie taśmowatym; nawodne – jajowate oraz wyrastające z łodygi nad powierzchnią wody liście o kształcie strzałkowatym^[6].
Kwiaty: Białe kwiaty wyrastają w okółkach po trzy, tworząc wielopiętrowy kwiatostan^[6].
Owoce: Orzeszki o długości 3–5 mm z krótkim dzióbkiem na szczycie, tworzące owoc zbiorowy^[6].

Pokrój
Liście nadwodne
Kwiatostan
Owoc zbiorowy

Biologia i ekologia

Hydrofit występujący zarówno w wodach stojących, jak i płynących. Rośnie w miejscach płytkich – do kilkudziesięciu cm głębokości, w wodach eutroficznych, na podłożu mineralnym i mineralno-organicznym^[6].

Zastosowanie

Roślina ozdobna stosowana do nasadzeń w oczkach wodnych.
Bulwy korzeniowe strzałki wodnej są jadalne po ugotowaniu lub upieczeniu oraz obraniu z gorzkiej skórki. Zawierają skrobię i białka, a w smaku przypominają ziemniaki. Uprawiane i spożywane są w Azji. W Japonii odmiana var. edulis dostarcza bulw o średnicy do 5 cm, w Chinach wyhodowano bulwy jeszcze większe dzięki nawożeniu roślin. Poza spożywaniem po obróbce cieplnej bulwy mogą być suszone i po zmieleniu dodawane do mąki^[7].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-06-25] (ang.).
↑ Sagittaria sagittifolia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Sagittaria sagittifolia L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2023-01-12].
↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 486, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f StanisławS. Kłosowski StanisławS., Rośliny wodne i bagienne, GrzegorzG. Kłosowski (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Multico", 2006, s. 144, ISBN 978-83-7073-248-6, OCLC 152581494 .
↑ Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Krosno: Chemigrafia, 2004, s. 204-206. ISBN 83-904633-6-9.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-06-25] (ang.).

[iucn-3] Sagittaria sagittifolia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[powo-4] Sagittaria sagittifolia L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2023-01-12].

[5] Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 486, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .

[klos-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f StanisławS. Kłosowski StanisławS., Rośliny wodne i bagienne, GrzegorzG. Kłosowski (red.), Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Multico", 2006, s. 144, ISBN 978-83-7073-248-6, OCLC 152581494 .

[luczaj-7] Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Krosno: Chemigrafia, 2004, s. 204-206. ISBN 83-904633-6-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]