Susłogon bylicowy
| Urocitellus armatus[1] | |
| Kennicott, 1863 | |
 suseł północno-amerykański | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
susłogon bylicowy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Susłogon bylicowy[3], dawniej także: suseł północno-amerykański[4] (Urocitellus armatus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych[5][1] występujący w amerykańskich stanach: Idaho, Montana, Utah, Wyoming[2].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Susłogon bylicowy po raz pierwszy został opisany przez Roberta Kennicott'a w 1863 roku i włączony do rodzaju Spermophilus[6]. W 2009 roku amerykańscy zoolodzy Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen i Don E. Wilson[6] przedstawili opracowanie rewidujące dotychczasowy podział systematyczny rodzaju Spermophilus. Spermophilus armatus został przez nich zaliczony do nowego rodzaju Urocitellus[6] utworzonego z dawnego podrodzaju Urocitellus Obolenskij[7] i otrzymał nazwę Urocitellus armatus[6].
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Typową lokalizacją gatunku jest zachodnia część USA, od południowo-zachodniej części stanu Montana, przez wschodnią część Idaho, zachód Wyoming po południową część Utah[2].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Susłogon bylicowy jest zwierzęciem stadnym, którego populacje żyją w dużych koloniach. Żywi się głównie zielonymi częściami roślin i nasionami, ale także bezkręgowcami (dżdżownicami), lub nawet małymi kręgowcami. Aktywność roczna trwa od kwietnia do sierpnia. Jesienią zapada w sen zimowy, wcześniej gromadząc zapasy tłuszczu w tkance tłuszczowej brunatnej, które są rezerwą energetyczną na czas hibernacji. Samice rodzą jeden raz w roku – zwykle w miocie jest 4–6 młodych. Susłogon bylicowy zasiedla otwarte przestrzenie – najchętniej suche łąki, pastwiska lub pola uprawne. Mieszka w podziemnych norach[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Urocitellus armatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Urocitellus armatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Krzysztof Próchnicki, Piotr Duda, Tadeusz Grądziel, Stefan Męczyński, Ryszard Styka, Jan Śmiełowski: Suseł perełkowany. Świebodzin: Wydawnictwo Klubu Przyrodników, 2008, s. 140, seria: Monografie przyrodnicze. ISBN 978-83-87846-56-5.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spermophilus armatus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2011-11-01]
- ↑ a b c d Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).
- ↑ F.A. Karlik: Citellus (Urocitellus) undulatus Pallas, 1778. Long-Tailed Ground Squirrel, or Eversmann.s Souslik. agroatlas.ru. [dostęp 2011-10-04]. (ros.).