Syczek książęcy
| Otus bikegila | |
| Melo et al., 2022 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
syczek książęcy |
Syczek książęcy[1] (Otus bikegila) – gatunek ptaka z rodzaju Otus z rodziny puszczykowatych (Strigidae).
Wystęowanie[edytuj | edytuj kod]
Zasiedlaja Wyspę Książęcą należącą do Wysp Świętego Tomasza i Książęcej[2][3], w Zatoce Gwinejskiej (ok. 220 km od wybrzeży Gabonu)[2].
Występuje na obszarze ok. 15 km²[3], w nizinnych partiach[2] starych, naturalnych lasów, położonych w południowej, niezamieszkanej części wyspy[3], która należy do Parku Narodowego Obô de São Tomé[2]. Pomimo niewielkiego obszaru występowania dzięki relatywnie dużej gęstości rozmieszczenia osobników populację gatunku oszacowano na 1000–1500 osobników[3].
Status ochrony[edytuj | edytuj kod]
Jednocześnie status O. bikegila określono jako krytycznie zagrożony ze względu na mały, kurczący się obszar występowania[3], liczbę dorosłych osobników i jakość środowiska[4]. Status nie został jeszcze potwierdzony przez IUCN[3]. Gatunkowi zagraża wycinanie lasów pod uprawy – ważne miejsce w gospodarce rolnej zajmuje uprawa kakaowców[5]. Syczek książęcy jest jednym z ośmiu endemicznych gatunków ptaków występujących na wyspie[2][3] i jednym z 28 gatunków endemicznych w całej republice[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie analiz filogenetycznych wywnioskowano, że Syczek Książęcy wykształcił się w okresie kolonizacji Zatoki Gwinejskiej i jest spokrewniony z kontynentalnym syczkiem afrykańskim oraz występującymi na Wyspie Świętego Tomasza syczkiem groźnym i syczkiem ognistym. Gatunek wyróżnia się odmiennym wołaniem, najbardziej zbliżonym do odgłosów syczka brunatnego, z którym O. bikegila jest jednak daleko spokrewniony. Gatunek wyróżniono na podstawie analizy morfometrycznej, koloru i wzoru upierzenia, wokalizacji i badań molekularnych. Na potrzeby badań odłowiono cztery osobniki (w tym jednego samca)[2].
Istnienie gatunku potwierdzono fotograficznie[3] w 2016 r., a opisano w 2022 r. (Melo et al.), jednak jego istnienie było podejrzewane już w 1998 r., a przez miejscowych zgłaszane jeszcze w 1928 r.[2] Jego nazwa gatunkowa pochodzi od Ceciliano do Bom Jesusa, ps. Bikegila, pracującego jako strażnik w parku, który był niezastąpiony przy badaniach[3].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Osiąga około 17-18 centymetrów. Zwykle jego upierzenie jest w odcieniach szarości i brązu[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 - puszczyki (Wersja: 2022-11-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-01-09].
- ↑ a b c d e f g h Martim Melo i inni, A new species of scops-owl (Aves, Strigiformes, Strigidae, Otus) from Príncipe Island (Gulf of Guinea, Africa) and novel insights into the systematic affinities within Otus, „ZooKeys”, 1126, 2022, s. 1–54, DOI: 10.3897/zookeys.1126.87635, ISSN 1313-2970 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Angelica Crottini, Bárbara Freitas, Martim Melo, We discovered a new species of owl – but we already think it's in danger [online], The Conversation [dostęp 2022-12-01] (ang.).
- ↑ Bárbara Freitas i inni, The recently discovered Principe Scops-owl is highly threatened: distribution, habitat associations, and population estimates, „Bird Conservation International”, s. 1–10, DOI: 10.1017/S0959270922000429, ISSN 0959-2709 [dostęp 2022-12-17] (ang.).
- ↑ Tomasz Ulanowski, Naukowcy odkryli nowy gatunek sowy. Od razu uznali go za krytycznie zagrożony [online], wyborcza.pl, 3 listopada 2022 [dostęp 2022-12-01].
- ↑ Principe Scops-owl (Otus bikegila) - BirdLife species factsheet [online], datazone.birdlife.org [dostęp 2023-12-16].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania głosów. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).