Szafran żółtokwiatowy
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| ||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | jednoliścienne | |
| Rząd | szparagowce | |
| Rodzina | kosaćcowate | |
| Rodzaj | szafran | |
| Gatunek | szafran żółtokwiatowy | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Crocus flavus Weston Bot. Univ. 2: 237 (1771) | ||
| Synonimy | ||
|
Crocus aureus Sm. in J.Sibthorp & J.E.Smith | ||
Szafran zółtokwiatowy[2], szafran żółty, krokus żółty, k. złocisty, (Crocus flavus West.) - gatunek rośliny z rodziny kosaćcowatych (Iridaceae). Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego[3]. Jest uprawiany jako roślina ozdobna.
Morfologia i biologia[edytuj | edytuj kod]
Pod ziemią posiada bulwocebule, z których na wiosnę, jeszcze przed rozwojem liści wyrastają złocistożółte kwiaty. Otoczone błoniastą pochewką liście rozwijają się w pełni dopiero po przekwitnieniu. Są wąskie i rynienkowate. Cała roślina ma wysokość ok. 10 cm.
Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]
- Zastosowanie. Nadaje się do ogródków skalnych, na rabaty i obrzeża rabat. Może też być uprawiany na trawniku. Najbardziej efektownie wygląda uprawiany w grupkach. Może być również pędzony w szklarni.
- Najlepiej rośnie na próchniczno-piaszczystej glebie i w pełnym słońcu[4]. Rozmnaża się go przez przybyszowe bulwki, lub z nasion[3]. Przystosowany jest do rejonów o cieplejszym klimacie, jednak dobrze przetrzymuje u nas zimę, aby zaś nie przemarzał przy bezśnieżnej a mroźnej zimie, należy go przed zimą okryć (np, ściółką), na wiosnę zaś przed zakwitnięciem ściągnąć okrycie[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-09].
- ↑ Gawryś Wiesław: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina Botanica, 2008. ISBN 978-83-925110-5-2.
- ↑ a b c zbiorowe: A-Z encyklopedia. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 978-3-8331-1916-3.
- ↑ a b Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.
