Przejdź do zawartości

Szaleńcy (film 1928)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szaleńcy
Gatunek

dramat, wojenny

Rok produkcji

1928

Data premiery

28 sierpnia 1928

Kraj produkcji

Polska

Czas trwania

127 min (po rekonstrukcji)

Reżyseria

Leonard Buczkowski

Scenariusz

Kazimierz Czyżowski

Główne role

Irena Gawęcka
Jerzy Kobusz
Marian Czauski

Zdjęcia

Albert Wywerka

Scenografia

Stefan Norris

Produkcja

Diana-Film Poznań

Szaleńcy (tyt. altern. My pierwsza brygada) – polski niemy film fabularny z 1928 r. w reż. Leonarda Buczkowskiego.

O filmie

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 1928 r. film został nagrodzony Grand Prix i Złotym Medalem podczas Wystawy w Paryżu. Informacja taka pojawiała się jednak jedynie w tekstach reklamowych. Ponieważ w Paryżu nie odbywała się w 1928 roku żadna większa wystawa, należy uznać, że był to jedynie chwyt marketingowy. W 1934 r. film ponownie wszedł na ekrany w wersji udźwiękowionej (muzykę opracował Tadeusz Górzyński). Okazją była 20. rocznica wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej Legionów Polskich[1]. Film zachował się do dnia dzisiejszego w kilku kopiach. Niemal kompletne są kopie nadesłane do Filmoteki Narodowej - Instytutu Audiowizualnego ze Stanów Zjednoczonych w angielsko-polskim opracowaniu. We fragmentach zachowały się natomiast kopie polskojęzyczne.

W latach 2014–2018 istniejące kopie zestawiono ze sobą, by uzyskać jak najpełniejszą wersję i poddano rekonstrukcji cyfrowej[2].

Plenery: Poznań, poligon w Biedrusku (koło Poznania).

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]
Renault FT, czołgi tego typu użyto w scenach batalistycznych filmu

Rok 1914, wybucha I wojna światowa. Młody Polak Filipek, pracownik krakowskiej winiarni, udaje się do biura werbunkowego, by zaciągnąć się do Legionów. Tam poznaje studenta Jerzego. Obaj chcą walczyć o wolność Polski i już jako żołnierze trafiają na front rosyjski. Podczas walki z Rosjanami Jerzy zostaje ranny, a Filipek donosi go do pobliskiego dworu. Ziemianin odprawia obu legionistów - „szaleńców”, ale jego córka ukrywa rannego w swym pokoju. Niespodziewanie do dworu na kwaterę przybywają rosyjscy żołnierze. Syn właściciela dworu wymyka się nocą i sprowadza legionistów, którzy potajemnie ewakuują przez okno rannego Jerzego. Niestety, wcześniej jeden z rosyjskich oficerów dostrzegł przez okno leżącego Jerzego, jednak udaje się obrócić jego spostrzeżenie na przywidzenie spowodowane wypitym alkoholem. Kazik dołącza do Legionów i odtąd walczą wszyscy trzej razem, bijąc Rosjan. Zofia pracuje w szpitalu wojskowym. Legioniści przechodzą przez kryzys przysięgowy w 1917 roku, kończy się I wojna światowa, jednak wybucha wojna polsko-bolszewicka. W końcu Kazik ginie, ale Polska uzyskuje niepodległość.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. filmpolski.pl
  2. Informacja umieszczona przed czołówką wersji zdigitalizowanej

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]