Szaniec
_-_Bellingwolde_-_20030171_-_RCE.jpg)
Szaniec – ziemne dzieło fortyfikacyjne lub element fortyfikacji, zawierające wał obronny i fosę, stosowane od rozpowszechnienia się broni palnej do końca XIX w., przeważnie mające charakter fortyfikacji polowej i często wznoszone doraźnie[1][2]. Szańce były budowane przez wojska na obszarze toczonych bitew jako element umocnień służących do osłony stanowisk artyleryjskich[3] lub na przedpolu obleganych twierdz. Przy ich budowie stosowano zróżnicowane narysy i profile[2].
Przykłady szańców o profilach zamkniętych[3]:
o profilach otwartych[3]:
Niekiedy bastion także określano nazwą „szaniec”[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski. Od Biskupina do Westerplatte. Warszawa: PWN, 2002, s. 544. ISBN 83-01-12223-4.
- ↑ a b Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, 1989, s. 253. ISBN 83-11-07423-2.
- ↑ a b c Encyklopedia wojskowa tom II (N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN i Wydawnictwo Bellona wyd. 2007, s. 348.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 153. ISBN 83-85001-89-1.