Przejdź do zawartości

Szczeciniak rdzawy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szczeciniak rdzawy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

szczeciniakowce

Rodzina

szczeciniakowate

Rodzaj

szczeciniak

Gatunek

szczecinkowiec rdzawy

Nazwa systematyczna
Hymenochaete rubiginosa (Fr.) Lév.
Annls Sci. Nat., Bot., sér. 3 5: 150 (1846)

Szczeciniak rdzawy (Hymenochaete rubiginosa (Fr.) Lev.) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hymenochaete, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1785 r. James Dickson nadając mu nazwę Helvella rubiginosa. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1846 r. Joseph-Henri Léveillé, przenosząc go do rodzaju Hymenochaete[1].

Synonimów naukowych takson ten ma 16[2].

W 1968 r. Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda podali nazwę szczecinkowiec rdzawy[3], w 2003 r. W. Wojewoda zmienił ją na szczeciniak rdzawy. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako pleśniak rdzawy i skórnik rdzawy[4] (jest ona niespójna z aktualnym nazewnictwem naukowym w Index Fungorum).

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Owocnik

Bardzo cienki, przyrośnięty do drzewa tylko środkową częścią, troszkę dzwonkowaty, odstający od podłoża na odległość do 2 cm, gęsto dachówkowaty; ciemny, czerwonobrązowy z wąskim czarnym pasem[5].

Warstwa zarodnikonośna

Czerwonobrązowa; gładka, z ostrymi szczecinkami na powierzchni widocznymi tylko przy dużym powiększeniu, przeważnie pokrywające dużą powierzchnię drewna i zrastające się kapelusikami; niektóre okazy nie mają brzegów kapelusza[5].

Miąższ

Ciemnobrązowy, łykowaty[5].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach, także na wielu wyspach[6]. W Polsce jest pospolity[4].

Rozwija się przeważnie na pniakach lub pniach obumarłych dębów lub kasztanach jadalnych[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  3. Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
  4. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  5. a b c d Edmund Garnweidner, Hertha Garnweidner, Alicja Borowska, Alina Skirgiełło: Grzyby. Przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej. Warszawa: MUZA SA, 2006, s. 184. ISBN 83-7319-976-4.
  6. Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].