Smalta
Smalta, błękit królewski[a] – substancja barwiąca koloru szafirowego[1]. Stosowana jako barwnik do barwienia szkła, produkcji emalii oraz farb stosowanych na szkło lub porcelanę[1]. Znana była już w starożytnym Egipcie. Smalta była niegdyś powszechnie stosowana również jako pigment do farb artystycznych, pomimo niezbyt intensywnego koloru i słabego krycia (np. czasy oświecenia). Wyparta została po odkryciu metod produkcji syntetycznej ultramaryny[potrzebny przypis].
Smaltę zaczęto produkować na skalę przemysłową w Saksonii w XVI wieku[1].
Chemicznie smalta to krzemian kobaltu potasu[1]. Pozyskiwana jest ze smaltynu[2]. Jako substancja barwiąca występuje w postaci zmielonego proszku. Jest substancją bardzo odporną zarówno na światło, jak i chemicznie. Nie utlenia się, nie reaguje z innymi substancjami barwiącymi ani składnikami podłoża. Odporna na kwasy i zasady[potrzebny przypis].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zwyczajowo smaltą nazywany był także pewien rodzaj szkła barwnego produkowanego w Wenecji[potrzebny przypis].