Szkoła milezyjska
Szkoła milezyjska – działająca w VI w. p.n.e. w Milecie grupa starożytnych filozofów z okresu przedsokratejskiego.
Do szkoły milezyjskiej zalicza się trzech filozofów: Talesa (który uznawany jest za twórcę szkoły i jednocześnie pierwszego filozofa starożytnej Grecji[1]), Anaksymandra i Anaksymenesa.
Działalność milezyjczyków uczyniła z Miletu centrum intelektualne, promieniujące na całą Jonię i pozostałą Helladę. Pod ich wpływem filozofią przyrody zajęli się inni filozofowie Jonii, których określa się (łącznie z milezyjczykami) mianem jońskich filozofów przyrody.
Przedmiotem zainteresowania szkoły milezyjskiej była filozofia przyrody. Podjęli oni pierwsze niemitologiczne, racjonalne próby wyjaśnienia natury (physis), kładąc podwaliny pod filozofię i naukę europejską[2]. Filozofowie milezyjscy dążyli do wyjaśnienia rzeczywistości poprzez znalezienie jej najbardziej podstawowej zasady (arché). Każdy z jej przedstawicieli w czym innym upatrywał tę podstawową zasadę. Tales z Miletu podstawową zasadę rzeczywistości upatrywał w wodzie, Anaksymander za arché uznawał bezkres (apeiron), natomiast Anaksymenes powietrze[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 1. Lublin: Wydawnictwo KUL, 1994, s. 71.
- ↑ Thomas M. Robinson, Filozofowie presokratejscy, [w:] Richard H. Popkin (red.), Historia filozofii zachodniej, Poznań: Zysk i S-ka, 2003, s. 34, ISBN 83-7298-496-4.
- ↑ Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 1. Lublin: Wydawnictwo KUL, 1994, s. 75-92.