Tadeusz Kobak-Nowacki
| Data i miejsce urodzenia |
14 października 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 sierpnia 2005 |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: mechanizacja rolnictwa | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek rzeczywisty |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Tadeusz Kobak-Nowacki[1][2][3] (ur. 14 października 1918 w Chodorkowie, zm. 7 sierpnia 2005 w Warszawie) – polski naukowiec, specjalista nauk agrotechnicznych, profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, członek Polskiej Akademii Nauk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczęszczał do szkoły podstawowej w niewielkiej osadzie pod Brzeżanami, a następnie do neoklasycznego gimnazjum im. Edwarda Rydza-Śmigłego w Brzeżanach. W latach 1938–1944 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, a następnie był asystentem w Katedrze Budowy Samochodów[4].
Po repatriacji na Górny Śląsk i nostryfikacji w 1945 dyplomu inżyniera mechanika–konstruktora w Politechnice Śląskiej, w latach 1945–1947 pracował na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Budowy Samochodów tej uczelni[4].
Po roku przeniósł się do Warszawy i został pracownikiem Zakładu Maszynoznawstwa Rolniczego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, w 1947 równocześnie rozpoczął pracę w Instytucie Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa, skąd odszedł w 1951. Został wówczas zatrudniony w Katedrze Motoryzacji Rolnictwa i Wydziału Agromechanicznego Politechniki Warszawskiej, w 1954 zakończył pracę w Zakładzie Maszynoznawstwa Rolniczego SGGW i został na tej uczelni na etacie docenta jako organizator Katedry Mechanizacji Rolnictwa. Powierzono mu funkcję kierowniczą, którą sprawował do 1970. Przeszedł wówczas do powstałego w wyniku reorganizacji uczelni Instytutu Mechanizacji Rolnictwa i pracował tam do 1976, następnie do 1984 stał na czele Zakładu Mechanizacji Rolnictwa, a przez kolejne cztery lata był kierownikiem Zakładu Użytkowania Maszyn Rolniczych Instytutu Mechanizacji Rolnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego – Akademii Rolniczej w Warszawie. W 1963 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1972 profesora zwyczajnego. W latach 1987–1989 przewodniczył Komitetowi Techniki Rolniczej PAN[4]. Po przejściu na emeryturę w 1988 pozostał aktywny zawodowo, zasiadał w latach 1988–1990 w Radzie Naukowej Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych, a kolejne dwa lata w Radzie Naukowej Instytutu Maszyn Spożywczych. Brał udział w pracach naukowych w Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za prace konstrukcyjne usprawniające ciągnik o mocy 25 KM oraz za konstrukcję wozu hamulcowego[4].
Od 1973 był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk (Wydział V – Nauk Rolniczych i Leśnych), a od 1986 członkiem rzeczywistym[5].
Był koordynatorem zespołu, który opracował przekrojowe monografie pt. Mechanizacja rolnictwa i Maszyny rolnicze.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Pojazdy rolnicze : podręcznik dla techników mechanizacji rolnictwa, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1970.
- Mechanizacja rolnictwa : podręcznik dla studentów akademii rolniczych. T. 1, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1972.
- Mechanizacja rolnictwa : podręcznik dla studentów akademii rolniczych. T. 4, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1976.
- Technologia prac maszynowych w rolnictwie, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1978.
- Mechanizacja rolnictwa. T. 1, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1982.
- Mechanizacja rolnictwa. T. 2, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1984.
- Mechanizacja rolnictwa : podręcznik dla studentów akademii rolniczych. T. 3, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1984.
- Paradygmaty energotechnologicznej efektywności transformacji gospodarki żywnościowej, PAN, Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa, Warszawa 1999.
Źródło[6].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
- Medal im. Michała Oczapowskiego (1996)
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1983)
- Złota Odznaka Honorowa NOT (1982)
- Srebrna Odznaka Honorowa NOT (1978)
- Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla SGGW-AR (1986)
Źródło[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kobak-Nowacki Tadeusz, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-05-08].
- ↑ Prof. zw. dr hab. cz Tadeusz Kobak-Nowacki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-05-08].
- ↑ Kobak-Nowacki Tadeusz. Polska Akademia Nauk. [dostęp 2018-05-08].
- ↑ a b c d e Czesław Waszkiewicz: Sylwetki przewodniczących w poszczególnych kadencjach - Prof. dr hab. Tadeusz Kobak-Nowacki Przewodniczący Komitetu Techniki Rolniczej PAN 1987–1989. W: Przerwana misja. Kraków: Polskie Towarzystwo Inżynierii Rolniczej, 2017, s. 76–79. ISBN 978-83-64377-13-6. [dostęp 2024-03-27].
- ↑ KOBAK-NOWACKI, Tadeusz [online], Polska Akademia Nauk - Członkowie PAN [dostęp 2023-02-03] (pol.).
- ↑ Katalog biblioteki Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy [dostęp 2024-03-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Członkowie Polskiej Akademii Nauk. Informator, Ossolineum, Wrocław 1984.
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie rzeczywiści PAN
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Odznaką Nagrody Państwowej
- Odznaczeni odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
- Polacy wysiedleni z Kresów Wschodnich 1944–1946
- Polscy agrotechnicy
- Pracownicy instytutów naukowych PAN
- Urodzeni w 1918
- Wykładowcy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego
- Wykładowcy Politechniki Śląskiej
- Wykładowcy Politechniki Warszawskiej
- Zmarli w 2005