Tadeusz Krzysztoforski

Tadeusz Krzysztoforski
	major
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1882 ; Krosno
Data śmierci	?
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Stanowiska	sędzia Sądu Najwyższego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
	Odznaczenia

Tadeusz Roman Krzysztoforski (ur. 28 lutego 1882 w Krośnie, zm. ?) – sędzia Sądu Najwyższego, major Korpusu Sądowego Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Antoniego i Anny. Studia ukończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1914 roku został powołany do armii austriackiej jako oficer. Służbę pełnił do 1918 roku. W listopadzie 1918 roku przez niespełna miesiąc pełnił w stopniu porucznika funkcję prokuratora wojskowego w Krakowie. Następnie przeszedł do rezerwy. Ponownie wstąpił do Wojska Polskiego w lipcu 1920 roku i pełnił służbę w Sądzie Wojskowym Okręgu Generalnego "Warszawa". Początkowo w stopniu porucznika, a już od października 1920 roku w stopniu kapitana Korpusu Sądowego. Pod koniec stycznia 1921 roku został przeniesiony do Komisji Wojskowej w Nadzwyczajnej Komisji Rekwizycyjnej przy Sejmie, skąd 31 grudnia 1921 roku przeszedł do rezerwy. W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy sądowych. W latach 1924–1925 był prokuratorem Sądu Apelacyjnego w Katowicach. Prokurator sądu okręgowego w Bydgoszczy 12 marca 1930 roku mianowany wiceprokuratorem Sądu Najwyższego^[1]. W 1932 roku uzyskał nominację na sędziego Sądu Najwyższego^[2]. Nie brał udziału w kampanii wrześniowej.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Krzyż Zasługi (23 czerwca 1927)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Ruch Służbowy : dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości. 1930, nr 10, s. 114.
↑ Malec D., Sąd Najwyższy w latach 1917–1939, [w:] Sąd Najwyższy Rzeczypospolitej Polskiej. Historia i współczesność. Księga jubileuszowa 90-lecia Sądu Najwyższego, red. A. Korobowicz, Warszawa 2007, s. 159.
↑ M.P. z 1927 r. nr 142, poz. 363 „za zasługi położone przy organizacji sądownictwa polskiego na Górnym Śląsku”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Roczniki Oficerskie 1923, 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934.
Dorota Malec, Sąd Najwyższy w latach 1917–1939, [w:] Sąd Najwyższy Rzeczypospolitej Polskiej. Historia i współczesność. Księga jubileuszowa 90-lecia Sądu Najwyższego, red. A. Korobowicz, Warszawa 2007.
LechL. Krzyżanowski LechL., Sędziowie w II Rzeczypospolitej. Okręgi apelacyjne: krakowski i katowicki, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2011, ISBN 978-83-226-1971-1, OCLC 750486377 .

[1] Ruch Służbowy : dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości. 1930, nr 10, s. 114.

[2] Malec D., Sąd Najwyższy w latach 1917–1939, [w:] Sąd Najwyższy Rzeczypospolitej Polskiej. Historia i współczesność. Księga jubileuszowa 90-lecia Sądu Najwyższego, red. A. Korobowicz, Warszawa 2007, s. 159.

[3] M.P. z 1927 r. nr 142, poz. 363 „za zasługi położone przy organizacji sądownictwa polskiego na Górnym Śląsku”.

[1]

[2]

[3]