Tadeusz Rumanstorfer
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Prezes Wyższego Urządu Górniczego | |
| Okres urzędowania |
od 1948 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Tadeusz Rumanstorfer (ur. 9 maja 1901 we Lwowie[1], zm. 1989 w Katowicach[2]) – polski urzędnik, prezes Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach.
Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Gimnazjum klasyczne ukończył w Krakowie w roku 1919. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Filozofii (kierunek matematyczno-przyrodniczy) Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie, którą ukończył w 1929 roku. Pracę dyplomową na Akademii Górniczej obronił w 1937 roku[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1929 roku podjął pracę w kopalni „Jowisz” w Wojkowicach. W styczniu 1945 roku, po ucieczce Niemców, zabezpieczał urządzenia tej kopalni i uruchomił w niej wydobycie. Został również jej dyrektorem, kierując jednocześnie pracą kopalni „Saturn” (później „Czerwona Gwardia”) w Czeladzi.
W 1946 roku otrzymał nominację na dyrektora kopalni „Sosnowiec”, skąd w roku 1947 przeszedł do Centralnego Zarządu Przemysłu Węglowego w Katowicach. 1 sierpnia 1948 roku stanął na czele Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach i był jego prezesem do 15 czerwca 1955 roku[3].
W czasie gdy sprawował tę funkcję, przeprowadzono reorganizację instytucji nadzoru górniczego. W 1951 roku spełniony został postulat ich centralizacji – odtąd istniał już tylko Wyższy Urząd Górniczy w Katowicach, a w Krakowie funkcjonowała Delegatura WUG.
Przez wiele lat prowadził także działalność naukową i dydaktyczną. M.in. w latach 1948–1969 prowadził wykłady, ćwiczenia oraz był promotorem prac dyplomowych na Wydziale Górnictwa Politechniki Śląskiej w Gliwicach
Z Wyższego Urzędu Górniczego przeszedł do pracy w Głównym Instytucie Górnictwa. W 1971 roku przeszedł na emeryturę[1].
Zmarł w 1989 roku w Katowicach[4].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1945)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (1948)[6]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)[8]
W 1989 roku, przy okazji obchodów 70-lecia AGH, został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej „za zasługi dla poprawy bezpieczeństwa pracy w górnictwie oraz za rozwój współpracy naszej Uczelni z przemysłem”[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Wyższy Urząd Górniczy, Jacy byliśmy, jacy jesteśmy, jacy będziemy..., 24 czerwca 2022, ISBN 978-83-920673-4-4.
- ↑ Aleksander Zembok i inni, Stulecie Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach, Katowice: Wyższy Urząd Górniczy, 2022, s. 43, ISBN 978-83-938710-8-7, OCLC 1336399991 [dostęp 2022-11-03].
- ↑ Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2022-06-18].
- ↑ a b Tadeusz Rumanstorfer. historia.agh.edu.pl. [dostęp 2022-06-18].
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 2, poz. 2.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 31, poz. 121.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 2, poz. 14.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 2, poz. 32.