Tadeusz Wojtas (duchowny)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1930 |
| Odznaczenia | |
| |
Tadeusz Wojtas (ur. 14 października 1903 w Szalowej, zm. 13 marca 1981 w Brighton) – polski duchowny rzymskokatolicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 października 1903 w Szalowej[1][2]. Był synem Piotra i Leopoldy z domu Dąbrowskiej[2]. Przez cztery lata kształcił się w Gimnazjum Marcina Kromera w Gorlicach, następnie w zakonie oo. jezuitów we Lwowie, gdzie zdał egzamin dojrzałości[2].
Odbywał studia teologii na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie oraz filozofii na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[2]. W 1920 we Lwowie otrzymał sakrament święceń kapłańskich[2]. Był wykładowcą w seminarium franciszkańskim, następnie katechetą[2]. Przed 1939 był kapłanem archidiecezji lwowskiej[3][1]. Pełnił funkcję administratora parafii Horożanka[1].
Po wybuchu II wojny światowej zaangażował się w działalność konspiracyjną[4]. W trakcie okupacji sowieckiej został wysłany przez kierownictwo armii podziemnej z meldunkami ze Stanisławowa do Lwowa[4]. Podawał się wówczas za urzędnika kolejowego i poruszał się w cywilnym ubraniu[4]. W tym czasie został aresztowany przez NKWD wiosną 1940[3][4][2]. Został osadzony w więzieniu na Zamarstynowie we Lwowie[4], później był przetrzymywany w Kijowie i Charkowie przez 14 miesięcy[2]. Później został deportowany na wschód ZSRR, trafił do kołchozu w łagrach na ziemi uzbeckiej[3][2][1]. Po amnestii odzyskał wolność i zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, zostając kapelanem[2]. Później odbył szlak wojenny przez Bliski Wschód i Włochy będąc kapelanem w 2 Korpusie Polskim[2][1].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Był założycielem i wieloletnim proboszczem parafii Pięciu Braci Męczenników w Brighton[3][2]. Ponadto pełnił funkcję duszpasterza na hrabstwo Sussex[3]. Był rektorem Instytutu Marianum w Anglii, wydawcą pisma „Marianum w Służbie”[1][2]. Otrzymał tytuły kanonika[2] i dziekana[5]. 16 listopada 1980 w Brighton uroczyście obchodził 50-lecie kapłaństwa[3].
Zmarł 13 marca 1981 w Brighton[1][2]. Pochowany w tym mieście[2].
Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1966, za zasługi położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w pracy duszpasterskiej, narodowej i społecznej)[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 41, s. 99, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q A. Wietrzyk: Ks. Tadeusz Wojtas. luzna.pl. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ a b c d e f O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jubileusz 50-lecia kapłaństwa ks. Tadeusza Wojtasa. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 81, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e Bronisław Brzezicki. Wspomnienie o ks. Tadeuszu Wojtasie. „Biuletyn”. Nr 41, s. 96, Czerwiec 1981. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b Komunikat o nadaniu Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3 z, s. 20, 8 sierpnia 1967.
- Duchowni diecezji lwowskiej (łacińskiej)
- Kapelani Polskich Sił Zbrojnych
- Ludzie związani z Brighton and Hove
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (władze RP na uchodźstwie)
- Polacy i obywatele polscy – więźniowie radzieckich łagrów 1939–1941
- Polacy i obywatele polscy – więźniowie więzienia na Zamarstynowie (okupacja radziecka)
- Polscy duchowni katoliccy w Wielkiej Brytanii
- Ludzie urodzeni w Szalowej
- Urodzeni w 1903
- Zmarli w 1981