Tapinauchenius cupreus

Tapinauchenius cupreus
Schmidt et Bauer, 1996
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Psalmopoeinae
Rodzaj	Tapinauchenius
Gatunek	Tapinauchenius cupreus

Tapinauchenius cupreus – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Endemit Ekwadoru.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1996 roku przez Güntera Schmidta i Stefana Bauera na łamach Arachnologisches Magazin. Opisu dokonano na podstawie jednego samca i dwóch samic. W 2022 roku Yeimy Cifuentes i Rogéiro Bertani dokonali redeskrypcji gatunku przy okazji rewizji rodzaju.

Morfologia

Pająk ten osiąga do 35 mm długości ciała i do około 8 cm rozpiętości odnóży. Samice są brązowe do ciemnooliwkowych z fioletowym połyskiem, samce zaś brązowe z długim, pomarańczowobrązowym lub złocistym owłosieniem. Karapaks jest dłuższy niż szeroki, o lekko wyniesionej części głowowej, szerszym niż dłuższym wzgórku ocznym, głębokich i prostych jamkach oraz wyraźnych rowkach tułowiowych. Oczy pary przednio-środkowej leżą na tej samej wysokości co pary przednio-bocznej, a pary tylno-bocznej bardziej z przodu niż pary tylno-środkowej. Nadustek nie występuje. Szczękoczułki mają na przednich krawędziach rowków od 9 do 10 ząbków. Odnóża pierwszej i czwartej pary są najdłuższe i równej długości, trzeciej zaś najkrótsze. Stopy wszystkich par odnóży mają pełne skopule, natomiast skopule na nadstopiach są pełne w przypadku dwóch pierwszych par, w przypadku ostatniej pary zajmują odsiebną ćwiartkę, a w przypadku przedostatniej pary odsiebne ⅔ u samca i odsiebne ¾ u samicy.

Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi, z których przednio-boczna jest mniejsza i zaopatrzona w kolec na boku, a tylno-boczna większa i zaopatrzona w kolec na wierzchołku; za gałęzią tylno-boczną leży wyraźny, trójkątny guzek. Nogogłaszczki samca mają prawie trójkątne cymbium zbudowane z dwóch niemal równych rozmiarów płatów. Kulisty bulbus ma małe subtegulum i guzek na przednio-bocznej powierzchni tegulum. Od 3 do 3,3 raza dłuższy od tegulum embolus jest gruby, w widoku grzbietowym mniej więcej prosty, ku zakrzywionemu szczytowi gwałtownie zwężony.

Genitalia samicy mają dwie całkowicie odseparowane, długie, owalne spermateki, każda z szeroką i owalną częścią nasadową oraz dobrze zesklerotyzowanym płatem wierzchołkowym o szerokości równej ćwierci szerokości części środkowej.

Hodowla

Dorosły osobnik wymaga pionowego terrarium o minimalnych wymiarach 20×20×30 cm z elementem wystroju ułatwiającym konstrukcję gniazda. Zaleca się temperaturę 25–30°C w dzień i 18–20°C w nocy oraz wilgotność 70–90%. Preferowane jest karmienie owadami ruchliwymi. Rozmnażanie jest łatwe z powodu rzadkiego okazywania przez samice agresji w stosunku do samca. Samica produkuje kokon jajowy zwykle po około 2 miesiącach po kopulacji, a pierwsze stadium rozwojowe młodych pojawia się w nim po około 25 dniach. Ptasznik jest stosunkowo słabo jadowity i nieagresywny, jednak ze względu na szybkość i skoczność nie jest zalecany dla początkujących.