Tecophilaea
![]() Tecophilaea cyanocrocus | |
Systematyka[1][2] | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Podkrólestwo | |
Nadgromada | |
Gromada | |
Podgromada | |
Nadklasa | |
Klasa | |
Nadrząd | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj |
Tecophilaea |
Nazwa systematyczna | |
Tecophilaea Bertero ex Colla Herb. Pedemontanum 5: 447 (1836)[3] | |
Typ nomenklatoryczny | |
T. violifloraBertero ex Colla[3] |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Tecophilaea_violiflora_Colla.jpg/220px-Tecophilaea_violiflora_Colla.jpg)
Tecophilaea Bertero ex Colla – rodzaj roślin należący do rodziny Tecophilaeaceae, obejmujący dwa gatunki występujące w środkowym Chile i w Peru[4]. Rośliny z gatunku Tecophilaea cyanocrocus, o pachnących, atrakcyjnych, kobaltowoniebieskich kwiatach, są rzadkimi i cenionymi roślinami ozdobnymi, co niemal przyczyniło się do ich wymarcia w środowisku naturalnym[4].
Obszar występowania i siedliska[edytuj | edytuj kod]
Rośliny z gatunku Tecophilaea violiflora występują w okolicach Limy w Peru oraz na obszarze od Coquimbo do Santiago w Chile. Gatunek Tecophilaea cyanocrocus występował naturalnie w górach w okolicy Santiago de Chile, na wysokości ok. 3000 m n.p.m., jednak około roku 1950 roślina ta została uznana za wymarłą w środowisku naturalnym, w konsekwencji m.in. nadmiernego zbioru bulwocebul w celu ich eksportu do Europy. Wiosną 2001 r. odkryto jednak na terenach prywatnych w Regionie Metropolitalnym Santiago, na południe od stolicy, dużą populację tej rośliny[4]. Zasiedlają suche łąki górskie i kamieniste zbocza[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Niewielkie rośliny zielne.
- Pęd
- Podziemna bulwocebula pokryta tuniką[5].
- Liście
- Dwa liście odziomkowe, zewnętrzny zredukowany do rurkowatej pochwy, wewnętrzny wąsko lancetowaty[5]. U T. cyanocrocus niekiedy dwa liście właściwe o długości do 10 cm i szerokości do 1 cm[4].
- Kwiaty
- Głąbik o wysokości do 8 cm[4], z pojedynczym kwiatem, rzadziej 2–3 zebrane w grono. Szypułki z liściem przykwiatowym u nasady oraz niemal wierzchołkowo posadzonym podkwiatkiem. Kwiaty o długości od 1,5 do 3[5]–4[4] cm, lekko grzbieciste, z okwiatem o zwężonej, rurkowatej nasadzie[4], trąbkowate[4]. Trzy płodne pręciki ułożone z przodu okwiatu, z główkami u nasady z ogoniastymi wyrostkami zbudowanymi z dwóch zrośniętych komór pyłkowych sąsiadujących pylników. Trzy jałowe prątniczki położone z tyłu okwiatu. Słupek wpół dolny. Zalążki liczne[5].
Biologia[edytuj | edytuj kod]
- Rozwój
- Wieloletnie geofity cebulowe[4]. Gatunek T. cyanocrocus kwitnie na wiosnę (od października do listopada na półkuli południowej lub od lutego do marca na półkuli północnej)[4].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Jeden z rodzajów w rodzinie Tecophilaeaceae[6].
- Gatunki[4]
- Tecophilaea cyanocrocus Leyb.
- Tecophilaea violiflora Bertero ex Colla
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
- Etymologia nazwy naukowej
- Nazwa naukowa rodzaju została nadana na cześć Tecophilii, córki włoskiego botanika Luigi Colla, który badał i opisał te rośliny[4].
- Nazwy zwyczajowe
- T. cyanocrocus nazywana jest „Chilean blue crocus”, co w języku polskim oznacza „niebieski krokus chilijski”[4].
- Distrepta Miers
- Phyganthus Poepp. & Endl.
- Poeppigia Kunze ex Rchb.
Zastosowania[edytuj | edytuj kod]
Oba gatunki Tecophilaea uprawiane są jako roślina ozdobne. Gatunek T. cyanocrocus o większych kwiatach jest bardziej popularny w uprawie. Powstały liczne kultywary tego gatunku, w tym takie jak 'Leichtlinii', o wyrazistej, białej gardzieli okwiatu, 'Purpurea' i 'Hardman's Violet'. Zarówno gatunek tej rośliny, jak i kultywar 'Leichtlinii' zostały wyróżnione Award of Garden Merit przez Royal Horticultural Society[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens , Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2020-07-16] (ang.).
- ↑ a b Index Nominum Genericorum. Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2020-08-03]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Plants of the World Online. The Royal Botanic Gardens, Kew, 2019. [dostęp 2020-08-03]. (ang.).
- ↑ a b c d Simpson M.G., Rudall P.J.: Tecophilaeaceae. W: Klaus Kubitzki (red.): The Families and Genera of Vascular Plants. T. 3: Flowering Plants. Monocotyledons. Lilianae (except Orchidaceae). Berlin Heidelberg: Springer-Verlag, 1998, s. 352. ISBN 3-540-64060-6. (ang.).
- ↑ Genus: Tecophilaea. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2020-08-03].
- ↑ Royal Horticultural Society Plant Finder. [dostęp 2020-08-03].