Teofil Bochentyn
 kapral
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 listopada 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1936-1937 oraz 1939 |
| Jednostki |
1 Morski Pułk Strzelców, Wejherowska Kompania Ochotnicza |
| Stanowiska |
podoficer broni |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa walki o Białą Rzekę |
Teofil Leon Bochentyn (ur. 24 listopada 1913 w Wejherowie, zm. 8 listopada 1939 w Lesie Piaśnickim) – instruktor Przysposobienia Wojskowego, uczestnik walk w obronie Białej Rzeki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 24 listopada 1913 w Wejherowie w rodzinie Wojciecha i Anastazji z d. Lemke. Jego ojciec zginął w czasie I wojny światowej. W latach 1936–1937 odbył czynną służbę wojskową. Ukończył szkołę podoficerską 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie-Pradze. Do rezerwy został przeniesiony w stopniu kaprala. Od 1936 był aktywnym członkiem Polskiego Związku Zachodniego. W 1937 brał udział w budowie kopca Józefa Piłsudskiego w Krakowie. Był Instruktorem Przysposobienia Wojskowego. Uczył w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni. W maju 1939 w ramach mobilizacji wojskowej został przydzielony do 1 Morskiego Baonu Strzelców, a stamtąd do dowództwa Ochotniczej Kompanii Harcerskiej jako podoficer broni. 9 września 1939 brał udział w krótkim starciu z III batalionem 322 pułku piechoty majora Heinricha von Diesta w obronie wsi Biała Rzeka[1].
Jego nazwisko znalazło się na liście proskrypcyjnej Polaków ściganych listem gończym. 5 listopada 1939 został aresztowany przez gestapo w swoim mieszkaniu w Wejherowie. Po aresztowaniu był przetrzymywany w wejherowskim więzieniu. Zgodnie z ustaleniami Sądu Grodzkiego w Wejherowie z 1946, dokonanymi na podstawie zeznań świadków, Teofil Bochentyn wraz z grupą więźniów został 8 listopada 1939 wywieziony do lasu niedaleko Piaśnicy i tam rozstrzelany[2][3].
Jego szczątki najprawdopodobniej spalono w czasie zatajania zbrodni w 1944.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Teofil Bochentyn od 1938 był żonaty z Bertą z domu Miotk (1914–1970). Mieli jedną córkę.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zygmunt Milczewski, Wejherowo i powiat morski wrzesień 1939 – maj 1945., Rumia: Wydawnictwo "Rumina", 1996, ISBN 83-914705-2-0.
- ↑ Wyrok Sądu Grodzkiego w Wejherowie, 12 czerwca 1946.
- ↑ Barbara Bojarska, Piaśnica. Miejsce martyrologii i pamięci., wyd. IV, 2009, ISBN 978-83-927383-8-1.