Thiemo de Bakker
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1988 |
| Wzrost |
193 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2006 |
| Zakończenie kariery |
aktywny |
| Trener |
Rohan Goetzke |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
40 (19 lipca 2010) |
| Australian Open |
1R (2010, 2011, 2016) |
| Roland Garros |
3R (2010) |
| Wimbledon |
3R (2010) |
| US Open |
3R (2010) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
115 (10 lutego 2014) |
| Roland Garros |
1R (2010) |
| Wimbledon |
2R (2010) |
| Strona internetowa | |
Thiemo Carsten Jannick de Bakker (ur. 19 września 1988 w Hadze) – holenderski tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
W roku 2006 lider juniorskiego rankingu ITF. Zwycięzca juniorskiego Wimbledonu z 2006 roku. W finale pokonał polskiego tenisistę, Marcina Gawrona 6:2, 7:6.
W 2009 roku stał się pierwszym holenderskim graczem od 2004 roku, który awansował do pierwszej setki światowego rankingu. W sezonie 2010 doszedł do półfinału rozgrywek ATP World Tour w Barcelonie. W ćwierćfinale pokonał po raz pierwszy w karierze gracza z czołowej „dziesiątki” ATP, Jo-Wilfrieda Tsongę. Wynik ten dał mu awans do pierwszej „pięćdziesiątki” światowego rankingu. De Bakker ma również w swoim dorobku 11 zwycięstw w zawodach serii ATP Challenger Tour.
W grze podwójnej, w lutym 2013 roku awansował wspólnie z Jessem Hutą Galungiem do finału w Rotterdamie, przegrywając decydujący mecz z parą Robert Lindstedt–Nenad Zimonjić 7:5, 3:6, 8−10.
Od 2008 roku jest reprezentantem Holandii w Pucharze Davisa. W 2009 roku pokonał gracza światowej czołówki, Gaëla Monfilsa, jednak Holandia przegrała z Francją 1:4 i spadła z grupy światowej.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 40. miejscu w połowie lipca 2010 roku.
Zwycięstwa w turniejach ATP Challenger Tour w grze pojedynczej[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 2009 | Tampere | Ceglana |  Peter Luczak
|
6:4, 7:6(7) |
| Zwycięzca | 2. | 2009 | Vigo | Ceglana |  Thierry Ascione
|
6:4, 4:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 3. | 2009 | San Sebastián | Ceglana |  Filip Krajinović
|
6:2, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 2009 | Braszów | Ceglana |  Pere Riba
|
7:5, 6:0 |
| Zwycięzca | 5. | 2012 | Grez-Doiceau | Ceglana |  Victor Hănescu
|
6:4, 3:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 6. | 2012 | Alphen aan den Rijn | Ceglana |  Simon Greul
|
6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 7. | 2012 | San Juan | Ceglana |  Martín Alund
|
6:2, 3:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 8. | 2014 | Santiago | Ceglana | James Duckworth
|
4:6, 7:6(10), 6:1 |
| Zwycięzca | 9. | 2015 | Las Vegas | Twarda |  Grega Žemlja
|
3:6, 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 10. | 2015 | Monterrey | Twarda |  Víctor Estrella
|
7:6(1), 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 11. | 2018 | Scheveningen | Ceglana | Yannick Maden
|
6:2, 6:1 |
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra podwójna (0–1)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 17 lutego 2013 | Rotterdam | Twarda (hala) |  Jesse Huta Galung
|
 Robert Lindstedt Nenad Zimonjić
|
7:5, 3:6, 8–10 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-05-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-05-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-05-20] (ang.).