Trzy kobiety (obraz Umberta Boccioniego)
.jpg)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1909–1910 |
| Medium | |
| Wymiary |
180 × 132 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Trzy kobiety (wł. Tre donne) – obraz olejny Umberta Boccioniego, namalowany w latach 1909–1910, przedstawiający trzy kobiety: matkę artysty, Cecilię (po lewej), jego siostrę Amelię (po prawej) i sympatię, Ines (pośrodku).
Obraz jest utrzymany w technice dywizjonizmu, której artysta hołdował w pierwszej dekadzie XX wieku.
Okoliczności powstania[edytuj | edytuj kod]
W pierwszej dekadzie XX wieku Boccioni tworzył w technice dywizjonizmu. Dywizjonizm, będący włoską odpowiedzią na francuski neoimpresjonizm, koncentrował się na uchwyceniu efektów światła poprzez zastosowanie pojedynczych plamek koloru, które nabierały kształtu dopiero z pewnej odległości. Wykorzystując swe doświadczenia wyniesione ze studiów pod okiem Giacoma Balli, Boccioni używał efektu światła, aby raczej rozcieńczać formę, niż podkreślać jej intensywność[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Do obrazu pozowały matka i siostra Boccioniego oraz dodatkowa kobieta w środku, Ines, związana z nim uczuciowo. Malując obraz Boccioni odczuwał potrzebę zjednoczenia trzech osób, które w rzeczywistości ewidentnie nie dały się pogodzić. I na obrazie te trzy postacie mocno różnią się od siebie, tak pod względem fizycznym, kolorystycznym, oraz w sposobie, w jaki zostały ubrane. Grupę przenika wiązka światła, potraktowana przez Boccioniego jako korpuskularna substancja, która rozszerza się i przenika ciała kobiet. W tym świetlistym dynamizmie rozpoznać można emocje artysty, usiłującego znaleźć malarskie rozwiązanie rzeczywistych konfliktów[2]. Przedstawienie kobiet w długich halkach stanowi zarazem ukłon w stronę futuryzmu, który eksplorował nagość[3].
Odbiór i krytyka[edytuj | edytuj kod]
Obraz został zaprezentowany latem 1910 roku na wystawie Permanente w Mediolanie. Gazeta La Provincia di Brescia zauważyła, że obraz Boccioniego jest dobry od strony technicznej, ale zły – od estetycznej. Corriere della Sera stwierdziła z kolei, że w ekspresji twarzy trzech kobiet Boccioni ujawnił swój zmysł spostrzegawczości. W 1911 roku obraz pokazano na wystawie Mostra d’Arte Libera, w której uczestniczyli futuryści. Krytyk sztuki Margherita Sarfatti wspominała w 1917 roku, iż Boccioni namalował swe płótno z niekonwencjonalnym luminizmem, nie w sztywnej formie włoskiego dywizjonizmu, lecz w formie żywej i elastycznej, złożonej z plastycznej emocji[3].
Obraz Trzy kobiety to jedno z ostatnich „dywizjonistycznych” dziel Boccioniego[2]. Wyznacza on moment przejściowy w twórczości artysty, którego kolejny obraz, Miasto wychodzi cechować będzie eksplozja światła zmieszana z niepowstrzymanym, wirującym ruchem. Krytyk sztuki Maurizio Calvesi wyraził w 1967 roku sugestię o możliwym związku między luminizmem Boccioniego, w którym światło rozprasza się „niematerialnie jak fala na wodzie” a koncepcją Einsteina odnośnie do fizycznych właściwości światła[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Guggenheim Museum: Guggenheim Museum – Past Exhibitions – Boccioni’s Materia: A Futurist Masterpiece and the Avant-garde in Milan and Paris – Exhibition overview. pastexhibitions.guggenheim.org. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
- ↑ a b Di Milia 1998 ↓, s. 17.
- ↑ a b c Coen 1988 ↓, s. 78.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ester Coen: Umberto Boccioni. New York: Metropolitan Museum of Art, 1988. ISBN 0-87099-522-7. (ang.).
- Gabriella Di Milia: Boccioni. Firenze-Milano: Giunti Editore, 1998. ISBN 88-09-76260-6. (wł.).