Turkawka wschodnia
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Streptopelia orientalis[1] | ||
| (Latham, 1790) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | gołębiowe | |
| Rodzina | gołębiowate | |
| Podrodzina | gołębie | |
| Rodzaj | Streptopelia | |
| Gatunek | turkawka wschodnia | |
| Synonimy | ||
| ||
| Podgatunki | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 | ||
Turkawka wschodnia[4], synogarlica wschodnia (Streptopelia orientalis) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego (poza południowymi populacjami) z rodziny gołębiowatych (Columbidae), zamieszkujący środkową, wschodnią i południową Azję. Zimuje w południowej Japonii, Chinach, Indiach i na Półwyspie Indochińskim. Sporadycznie pojawia się w północnej i zachodniej Europie oraz na Alasce i w Kolumbii Brytyjskiej.
Do Polski zalatuje wyjątkowo – stwierdzony w 2002 i dwukrotnie w 2013[5] (osobnik zaobserwowany po raz pierwszy w 2013 w Suchedniowie w woj. świętokrzyskim spędził tam trzy zimy z rzędu[6]).
- Cechy gatunku
- Upierzenie sinoszare, grzbiet i pokrywy skrzydeł brązowordzawe z ciemniejszymi plamami. Gardło i pierś z różowym nalotem, brzuch biały. Na bokach szyi trzy czarno-szaroniebieskie prążki. Bardzo podobna do turkawki, lecz większa od niej i o większych plamach.
- Podgatunki
- Wyróżnia się 5[7] lub 6[2] podgatunków:
- turkawka wschodnia[4] (S. orientalis orientalis) – środkowa Syberia po Japonię i Chiny, wschodnie Himalaje i Tajwan
- turkawka białobrzucha[4] (S. orientalis meena) – południowo-zachodnia Syberia po Iran i środkowe Himalaje
- S. orientalis stimpsoni – archipelag Riukiu
- S. orientalis erythrocephala – południowe i środkowe Indie
- S. orientalis agricola – północno-wschodnie Indie, Mjanma i północna Tajlandia do południowo-środkowych Chin
- Handbook of the Birds of the World wyróżnia jeszcze występujący na Tajwanie podgatunek S. orientalis orii[2], który przez IOC jest zaliczany do S. orientalis orientalis[7].
- Wymiary średnie
- długość ciała 33–35 cm[2]
rozpiętość skrzydeł 60 cm - Masa ciała
- 165–274 g[2]
- Biotop
- Lasy.
- Gniazdo
- Na drzewie.
- Jaja
- Dwa jaja w zniesieniu.
- Status i ochrona
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje turkawkę wschodnią za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[3].
- Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[8].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Streptopelia orientalis, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Baptista, L.F., Trail, P.W., Horblit, H.M., Boesman, P. & Garcia, E.F.J.: Oriental Turtle-dove (Streptopelia orientalis). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [dostęp 2019-09-29].
- ↑ a b Streptopelia orientalis. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ a b c Nazwy polskie za: Paweł Mielczarek, Marek Kuziemko: Podrodzina: Columbinae Leach, 1820 - gołębie (wersja: 2019-07-21). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-09-29].
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raporty. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2013. „Ornis Polonica”. 55, s. 181–218, 2014.
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 32. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2015. „Ornis Polonica”. 57, s. 117–147, 2016.
- ↑ a b Frank Gill, David Donsker (red.): Pigeons (ang.). IOC World Bird List: Version 9.2. [dostęp 2019-09-29].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology.