Typhloleleupius
| Typhloleleupius | |
| Fagel, 1964 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Podplemię | |
| Rodzaj |
Typhloleleupius |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Typhloleleupius doryloides Fagel, 1964 | |
Typhloleleupius – rodzaj chrząszczy z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków. Obejmuje pięć opisanych gatunków. Występują na terenie Południowej Afryki, Lesotho i Madagaskaru.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcze o wydłużonym ciele długości od 3,5 do 5,9 mm[1][2].
Głowa ma równomiernie zaokrąglone boczne krawędzie, grzbietową powierzchnię delikatnie i rzadko owłosioną, mikrorzeźbioną, z wyjątkiem pośrodkowego pasma grubo punktowaną, nadustek zaopatrzony w skierowany ku przodowi, stożkowaty róg, zanikłe lub zredukowane, zbudowane z co najwyżej kilku fasetek oczy, parę listewek skroniowych, ciągnące się prawie od żuwaczek po kąty tylne bruzdy pod oczami, wykrojoną wargę górną z płatkiem lub ząbkiem przy środku przedniego brzegu oraz niewielki i stożkowaty ostatni człon głaszczków szczękowych[2].
Przedplecze jest trochę dłuższe niż szersze, dłuższe od pokryw i ma powierzchnię punktowaną z wyjątkiem pośrodkowego pasma podłużnego, zaopatrzoną w niską listewkę pośrodkową wyraźną u nasady, słabo zaznaczoną pośrodku i zanikłą na przedzie. Punktowane i owłosione hypomery mają oddzielone zafalowanymi listewkami poprzecznymi przeciętnie długie, niemal pionowe i zaokrąglone na szczycie płaty zabiodrowe. Niestykające się z hypomerami furcasternum przedtułowia jest długie, wąskie i z tyłu zwężone. Basisternum śródtułowia ma pośrodku szerokie wklęśnięcie z silną bruzdą oraz pozbawione jest pośrodkowego żeberka. Biodra przedniej pary osadzone w otwartych z tyłu panewkach i zaopatrzone w pośrodkowe żeberko przy nasadzie. Ostatnia para odnóży ma pozbawione kolców na tylnym brzegu krętarze, pozbawione kolcowatych szczecin na krawędzi wewnętrznej uda, natomiast golenie z grzebieniami na wewnętrznej i zewnętrznej stronie wierzchołka, pozbawione kolcowatych szczecin na wewnętrznych krawędziach[2].
Samiec ma genitalia pozbawione paramer i płata nasadowego, zaopatrzone w symetrycznie zbudowany, szeroki w widoku brzusznym edeagus z wyrostkiem wentralnym. Samica ma szeroką u nasady i zwężoną u szczytu boczną płytkę gonokoksalną[2].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcze te zasiedlają formacje drzewiaste i krzewiaste na wysokości od 970 do 2000 m n.p.m. Bytują w ściółce, próchnicy, pod kamieniami oraz wśród korzeni drzew na głębokości do 40 cm pod poziomem gruntu[2].
Przedstawiciele rodzaju zamieszkują południe szeroko rozumianej krainy afrotropikalnej. Znani są z Południowej Afryki, Lesotho i Madagaskaru[1][2].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został w 1964 roku przez Gastona Fagela na łamach „Revue de zoologie et de botanique africaines” jako monotypowy, z opisanym w tej samej publikacji T. doryloides jako jedynym gatunkiem[3]. W 2013 roku Jiří Janák dokonał rewizji rodzaju, opisując w jego obrębie 4 nowe gatunki, oraz wyłączenia rodzaju poza podplemię Scopaeina, klasyfikując go jako Paederini incertae sedis[1]. W 2023 roku Lee Herman umieścił go w podplemieniu Sphaeronina w obrębie Lathrobiini[2].
Do rodzaju tego zalicza się 5 opisanych gatunków[1][2]:
- Typhloleleupius capensis Janák, 2013
- Typhloleleupius doryloides Fagel, 1964
- Typhloleleupius elongatus Janák, 2013
- Typhloleleupius minutus Janák, 2013
- Typhloleleupius podocarpus Janák, 2013
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d J. Janák. Revision of the southern African species of the genus Typhloleleupius Fagel (Coleoptera: Staphylinidae: Paederinae). „Studies and Reports, Taxonomical Series”. 9, s. 81–100, 2013.
- ↑ a b c d e f g h Lee Herman. Generic Revisions of the Scopaeina and the Sphaeronina (Coleoptera: Staphylinidae: Paederinae: Lathrobiini). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 460 (1), s. 1-194, 2023. DOI: 10.1206/0003-0090.460.1.1.
- ↑ G. Fagel. Contribution à la connaissance des Staphylinidae, LXXXIX. Un remarquable Paederinae aveugle. „Revue de zoologie et de botanique africaines”. 69 (3–4), s. 389–392, 1964.