Tęgomir stodorański
Tęgomir (łac. Tugumir) (zm. po 938) – książę Stodoran.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jesienią 928 na ziemie Tęgomira najechał król niemiecki Henryk I Ptasznik. Książę wycofał się do Brenny, gdzie został oblężony przez wojska Henryka. Walki pod słowiańskim grodem zakończyły się klęską Tęgomira. Pokonany książę został uwięziony, zaś plemię Stodoran zmuszone do opłacania trybutu. Będąc w niewoli, Tęgomir zaprzyjaźnił się z dawnymi wrogami, zaś jego córka została prawdopodobnie nałożnicą syna Henryka, Ottona[1]. Ze związku tego miał pochodzić nieślubny syn, arcybiskup Moguncji Wilhelm. Po wyjściu z niewoli niemieckiej w 938, Tęgomir wziął udział w zmowie z margrabią Marchii Wschodniej Geronem. Przybył do Brenny, gdzie ogłosił swój powrót. Współplemieńcy uznali jego władzę i przywrócili mu tron książęcy. Wkrótce Tęgomir podstępnie zgładził swego nieznanego z imienia bratanka, jedynego dziedzica tronu stodorańskiego, i poddał się wraz z ludem władzy Ottona.
Istnieje hipoteza[2], jakoby Tęgomir był ojcem księcia Stodoran Przybysława i Dobromira, ojca polskiej księżnej Emnildy. Według innych przypuszczeń Tęgomir, jedyny obok księcia czeskiego Bolesława I Srogiego chrześcijański władca Słowian zachodnich, został chrzestnym Mieszka I, który od niego przyjął imię chrzestne Tęgomir (łac. Dagome) utrwalone w dokumencie „Dagome iudex”[3].
Tęgomir miał czterech synów: Boliluta, Przybysława, Ludolfa i Dobromira[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ G. Labuda, Fragmenty dziejów Słowiańszczyzny zachodniej, Poznań 2002, s. 253, uznał, że hipoteza ta jest bardzo prawdopodobna. Zob. K. Śledziński, Wojowie i grody. Słowiańskie Barbaricum, Kraków 2008, s. 132.
- ↑ Teorię tę wysunął J. Widajewicz, Skąd pochodziła Emnilda, [w:] „Życie i Myśl”, 1951, s. 482. Zob. Kronika Thietmara, Kraków 2005, s. 309, przyp. 347.
- ↑ Zob. K.T. Witczak, Polonia Antiqua. Głos w dyskusji nad imieniem chrzestnym Mieszka I, “Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego” 51, 1995, s. 107-116.
- ↑ Poczet władców słowiańskich 631-1168, str. 67.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Źródła
- Kronika Thietmara, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0499-7, s. 309, przyp. 347.
- Opracowania
- Robert F. Barkowski: Poczet władców słowiańskich 631-1168. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2017, s. 66-67. ISBN 978-83-11-15119-2.
- Kacper Śledziński, Wojowie i grody. Słowiańskie Barbaricum, Kraków: Wydawnictwo EGIS, 2008, s. 119–120, 132–133, ISBN 978-83-7396-670-3.